Sealing drive

Die begint vandaag in Delhi. En daar is heel wat aan voorafgegaan, inclusief vijf doden. Naast de geruchtmakende moord- en verkrachtingszaak van Pryadarshini Mattoo (doodvonnis) is het iedere dag voorpagina nieuws. De regering heeft eens besloten bepaalde uitwassen grondig aan te pakken en het houden van winkels in niet-winkelpanden is nu aan de beurt. Alle winkels die niet in een als winkel geregistreerd pand zitten moeten dicht - de "Sealing Drive". Er zijn wat uitzonderingen: drogisterijen (nodig voor de volksgezondheid), bepaalde beroepen, bepaakde aangewezen gebieden, en een reeks administratieve gevallen van wel aangemeld maar nog in procedure en dat soort dingen. En vandaag, 2 november, gaan er uitvoerders op weg om de wet toe te passen. De winkeliers zijn furieus. Er zijn poppen verbrand van politici. Er is een "bandh": al drie dagen wordt er gestaakt en is in heel Delhi geen winkel open (mijn goeie zachte nieuwe matras is nog niet geleverd). Ik had afgesproken met Alexandra in Defense Colony voor de koffie. Maar de tent was dicht. Alle luiken van de winkels ook. En de winkeliers stonden in groepen om een soort buffet met bier cola water. Veel politie op de been, maar wel een gemoedelijke sfeer. Ook het parkeren was onmogelijk gemaakt. Het was menens maar vreedzam en dat was maandag. Dus geen koffie voor ons! Ook het verkeer in de stad is veranderd: iedereen rijdt de stad uit voor boodschappen aan de overkant van de rivier de Yamuna. Daar begint de staat Uttar Pradesh en ligt de aangrenzende stad Noida. Geen sealing drive daar, en gewoon alle winkels open. Inmiddels is het donderdag. De prijzen van de handkarhandel (fruit, groenten)zijn enorm gestegen nu de regeliere winkels dicht zijn. Handelaars leggen het verkeer stil met blokkades, er zijn bussen in brand gestoken. Het vreedzaam verzet is gister op geweld uitgedraaid. 700 scholen zijn dicht gegaan uit angst voor rellen. Drie weken geleden zijn er doden gevallen, toen de wet werd bekend gemaakt. 350 mensen zijn gearresteerd. En waarom ineens al die overvliegende legerhelikopters hier? Sjors en Samira maakten het gister mee aan den lijve: allemaal mensen die de telefoonwinkel waar ze zaten in vluchtten voor de politie, en voor andere handelaars. Het rolluik ging snel dicht om te voorkomen dat deze niet-solidaire handel een brandje zou meemaken. Ik heb om dat soort ervaringen te voorkomen de hele week mijn boodschappen in Noida gehaald en kan even vooruit, in de wijk waar ik woon is ook niets aan de hand - het Wassenaar van Delhi. Ik wil snel een abonnement op een krant. Dit zijn dingen om goed te weten, ook als onderdeel van het ingeburgerd raken. Voor 100 Rupiah - 1 Euro 90 - per maand heb je de Times of India..

Zaken doen

Of je wilt of niet, je kunt aan de Indiase manier van zaken doen niet ontkomen. Alles gaat langzaam, afspraken zijn geen afspraken en je wordt continu bedonderd. Bij het regelen van woonruimte wordt goed duidelijk hoe dat gaat. De makelaars die we krijgen aageraden zijn onbetrouwbare mannetjes met te grote auto's en een te gladde tong, tot zover niets nieuws. Ze zijn nooit op tijd op afspraken, dat is tot daar aan toe. Maar makelaar John Thomas maakt het echt te bont. Hij heeft Samira en Sjors - Sjors en Sammy dus - aan een pand geholpen van twee verdiepingen met een pool biljart erin en in iedere kamer een enorme tv. Maar toen het huis werd opgeleverd was hij niet van de partij en liepen bedienden van de eigenaar nog spullen weg te halen. Dat was bovendien al weken later dan beloofd. Ze hebben de sleutel zo ongeveer van de deurwacht moeten aftroggelen want de eigenaar was er ook niet. Toen ze opbelden was het verhaal dat ze er maar vast moesten gaan slapen, en maar even zonder sleutel leven. De makelaar liet zich daarna niet meer zien en drukte hun telefoontjes weg. De beloofde wasmachine, bedienden, eigen deurwacht, en andere beloften werden niet ingelost, net als de initiele schoonmaak, en het huis was te vies om in te wonen. Er kwamen wel bouwlieden dagenlang rommel maken. En dan te bedenken dat de verantwoordelijke makelaar zowel van huurder als verhuurder een flinke commissie vangt! Gister was het genoeg. Anurag van Nucleus heeft aan eigenaar en makelaar een ultimatum gesteld en weer kwamen er loze beloften. En weer werd niets geregeld. Maar onze dreigementen zijn wel waargemaakt: Sjors en Samira zijn terug naar het Sheraton en de huur wordt teruggeeist. Wat zelfs leidde tot dreigementen door de makelaar! Zes weken in India en nog steeds geen woonruimte! Van alle kanten horen we dat de markt overspannen is en dat prijzen de pan uit vliegen. Ook de professionele huizenregelaar van de ambassade heeft er problemen mee. Ik mag dus blij zijn als mijn huis zo goed blijkt te bevallen als het nu lijkt. Het is een voordeel dat ik boven de eigenaar woon en ergens terecht kan met vragen. Op het eerste gezicht leek het geen fijne familie, vooral omdat ze aggressief onderhandelden en de vrouw des huizes ronduit irritant was. Steeds in de rede vallen en met dezelfde onzin argumenten komen en antwoorden ontwijken. Zondag gingen we kijken of alles er was zoals beloofd en de lijst klopte inderdaad. Een kluisje, tv, strijkijzer, waterkoker, broodrooster, magnetron, handdoeken, wijnglazen, pannen...schone kussens en beddengoed. Morgen verhuizen! Samira komt maar bij me intrekken geloof ik tot ze een eigen huis heeft...lijkt me wel zo gezellig. En mijn nieuwe adres is New Friends Colony B 413.

Polo middagje

Gisteren uitgenodigd voor een potje polo kijken op de Jaipur Polo Ground van Delhi. Er staat een overdekte eretribune met zachte stoelen met oranje strikken, en daar nemen we plaats, de andere Nederlanders zijn er ook. De sfeer is erg gemoedelijk en beschaafd, zo te zien zit hier de hogere klasse uit Delhi, en wat vooral opvalt: het ruikt hier lekker. Fris groen gras, paarden, en zoete frituur. Het is de enige charity polo wedstrijd in de wereld en hij wordt gesponsord door de auto branche. Er liggen dure drukwerkjes met plaatjes van gesteunde goede doelen, portretten van de gulste gevers, en reclames voor sari's. Er begint net een nieuwe wedstrijd. Twee teams - cavalries - van 4 ruiters worden voorgesteld, een blauw en een rood. Dat kunnen er als het binnen wordt gespeeld ook 3 zijn, dan is het veld kleiner. En er zijn twee scheidsrechters te paard - umpires - die je herkent aan zwart-wit gestreepte kleding. De regels worden eigenlijk vanzelf duidelijk.
Een game bestaat uit 8 "chukka's" - delen van 7 minuten, maar vandaag zijn het er 4 per game, 6 komt ook voor. Ik zie de mannen af en toe een pony wegbrengen en terugkeren op een andere, en de regel is inderdaad dat 1 pony maar 2 chukka's mag meelopen op een middag, er moet ook minimaal een deel rust tussen zitten. Is ook logisch als je ziet hoe intensief het spel is. Het doel is duidelijk, ze moeten de bal met hun stick tussen de doelpalen van de tegenstander door tikken. Er zijn verschillende soorten penalties, die vooral varieren in de afstand van het doel waarop ze worden genomen, of de afstand die de tegenstander moet houden bij het slaan. De zwaarte van de penalties hangt af van het gevaar dat de overtreder heeft gevormd. Iemand die in de lijn van de bal komt aanrijden mag je niet kruisen, en je mag niet naar zijn stick slaan. Het gaat er namelijk heftig aan toe. In volle galop racen ze het veld over, meppen naar de bal, die vliegt met hoge snelheid langs de andere spelers. De ruiters zijn ontzettend wendbaar op hun paard. Je denkt dat het een onmogelijk onhandig iets is, die bal raken, en ze missen ook regelmatig, maar het wordt snel spannend. Het rode team heeft een Argentijn die aan de lopende band de bal heeft en doelpunten maakt. "Cracking shot by De Estrada!" roept de commentator steeds weer. In de 3e chukka maakt het blauwe team een paar punten en de wedstrijd eindigt met 5-8. De captain van het rode team wordt nog eens voorgesteld als "His Highness Prince Lieutenant Tikh Ismail Ibrahim". Hij gaat even wat stoere rijkunst laten zien. Al galopperend een plat liggende speer van de grond rapen en er een pet mee opprikken. Op het paard staand galopperen, en meer van die truukjes. Dan komt er een groep verklede tulbanden met bagpipes, wordt er wat gemarcheerd, en neemt het rode team de trofee in ontvangst van dezelfde Beierse mevrouw van gisteravond met hetzelfde Beierse accent, ze heet Regine Sixt, een van de sponsors. Ook de beste pony van de wedstrijd wordt geeerd, die heet Tola en moet naar voren komen. Het is al bijna donker als we nog even met het blauwe team op de foto gaan. De verliezers zijn veel echter dan die kinderlijke mannetjes van de red cavalry.

Feesten in de expat scene

Hehe! Eindelijk! Ik heb een Indiase mobiel. Hoef ik niet meer de dure Nederlandse van ING te gebruiken, wat ik in de praktijk natuurlijk dus niet deed. En meteen al een nummer erin gezet van een Nederlandse vrouw - Alexandra - die al 12 jaar in Delhi woont. Ze ontwerpt en exporteert tassen en mode die ze hier laat maken, en kan me alles vertellen over hoe je dat aanpakt.
We ontmoeten haar op kantoor, waar ze Nederlands doceert aan een groepje software ingenieurs die binnenkort naar Nederland worden uitgezonden. We zijn met ons vieren uitgenodigd om jury te spelen bij een paar toneelstukjes die ze bij wijze van laatste examen voor ons hebben gemaakt in het Nederlands. Ze vertellen individueel iets over zichzelf en spelen daarna een restaurant-scene die ze hebben geschreven. De uitspraak blijkt niet makkelijk, maar het is echt verbazend wat ze na tien lessen Nederlands laten zien.
Robbert en ik rijden met Alexandra naar het volgende programmapunt: borrel van de Nederlandse Vereniging in India. We zijn erg vroeg en als er steeds meer Nederlanders binnenstromen is het gewoon bevreemdend, zoveel niet-Indiers bij elkaar. En om Nederlands om je heen te horen. Ze hebben bijna allemaal een villa buiten de stad met tuin en zwembad en echt veel personeel, maar sommigen weten nog verrassend weinig van het Indiase leven. Iemand vertelt dat haar kokkie jarenlang voor Duitsers heeft gewerkt en dat ze eigenlijk altijd westers eet. Iemand anders heeft al 20 jaar in Afrika gewoond en is compleet door de wol geverfd. Weer een ander regelt in zijn functie huizen voor het ambassadepersoneel en heeft na een jaar nog net zoveel moeite met onderhandelen en last met makelaars als wijzelf na twee weken. Met de directeur van Shell India is het interessant praten. Hij woont hier al jaren en kan India goed vergelijken met andere derde-wereld landen waar hij heeft gewoond. Dat geeft interessante discussies op het terrein van cultuur relativisme. Om een uur of negen stroomt het leeg en we worden uitgenodigd voor een ander feest erna.
We rijden in een hele colonne auto's met CD in het nummerbord naar een gebied buiten de stad waar grote landgoederen liggen. De directeur van het internationale autoverhuurbedrijf Sixt - een Nederlander - heeft de hele Nederlandse bende uitgenodigd voor zijn bedrijfsfeest. Aanleiding is dat de Indiase Sixt in no time alle groeirecords heeft gebroken. Sixt India krijgt een award van het moederbedrijf in Beieren, getuige een speech die net vanuit Duitsland wordt uitgesproken op een groot scherm, met een heel zwaar Duits accent door een dame in Beierse jurk.
Het feest is in de tuin van een landhuis. Bij binnenkomst vallen meteen de verschrikkelijk luxe auto's op die tentoongesteld staan. Er lopen talloze bedienden in tulband uniform, er is een groot podium, een band, een groots buffet, versiering en verlichting zijn indrukwekkend, en we hebben rustig tijd om met alle Nederlanders individueel kennis te maken. Het is interessant om een kijkje te hebben in het ambassade leven en vooral om de andere belevingswereld in te voelen van mensen die hier met hun gezin voor onbepaalde tijd wonen. Volgens mijn indruk lijkt hun leven in bepaalde opzichten meer op het leven thuis dan ons leven hier. Alles is veel beter voor hen geregeld, ze richten zich voor onbepaalde tijd veel definitiever in, al was het maar omdat er containers spullen uit Holland mee mogen. Ze kunnen zich op de langere termijn orienteren. We krijgen tips over huizen zoeken, over prijzen, jurken winkels, en over de andere hier verblijvende Nederlanders en de plaatselijke roddels...Er worden veel visitekaartjes uitgewisseld, we hebben met de Sixt-baas een deal om auto's met goeie Engels sprekende chauffeurs te regelen, we zijn uitgenodigd voor nog meer feestjes, barbecues, etentjes en morgen is er een polowedstrijd waar we de directeur van het biermerk Kingfisher ontmoeten. Kortom, we zijn een stap verder in de Delhi expat scene.

Muziek en koekjes

Voor de moslims is het Eid-ul-Fitr vandaag, het suikerfeest, en de kantoren zijn dicht. Eigenlijk is de afspraak dat er een pittig gesprek met de makelaar van Samira en Sjors komt, maar bij navraag blijkt dat de bestelde auto niet beschikbaar is, omdat de chauffeurs allemaal vrij hebben. De winkels zijn wel open, en Robbert wil graag op jacht naar een gitaar. Gek genoeg kan er nu wel een auto geregeld worden om naar het centrum te rijden. Hij heeft navraag gedaan waar we moeten zijn in Oud-Delhi, en ik heb wel zin om mee te gaan. Het is verrassend dat er een hele serie kleine muziekzaakjes op een rij zit, en we gaan ze allemaal af. Terwijl Robbert een reeks gitaren uitprobeeert zit ik te observeren hoe er van alles aan andere klanten wordt verkocht. Alle soorten lokale muziek instrumenten zijn hier te krijgen. Het grappigst vind ik nog het harmonium, een mooi gelakte rechthoekige kist met deksel en slotjes waar een klavier inzit, dat je omhoogtrekt als de kist open is. Met een blaasbalg aan de achterkant maak je dan wind, met de rechterhand speel je. De toetsen zijn gelinkt, als je er een indrukt gaan er meer tegelijk naar beneden. Je ziet er verder de Sarod, veel fluiten van hout in heel uiteenlopende maten, en veel tabla's van allerlei soorten. Een redelijke gitaar kost hier iets van 40 euro, wat goed te doen is, als je er een half jaartje een wil gebruiken hier. De verkoper troont ons mee naar ijn opslag, en het is een nieuwe belevenis in om de smalle viezige traatjes eens een keer zo'n pandje in te gaan en een heleboel trapjes op. Ik vroeg me al een poosje af hoe het daarbinnen is. Nou, zo dus! En daarboven liggen enorme stapels dozen met gitaren, kapitalen waard.
Op straat voor de muziekwinkels staat een koekjesverkoper. Hij heeft een interessant eenvoudige en efficiente manier om ronde koekjes te bakken op een handkar. Dat gaat zo: Hij doet een klont zanddeeg in een rond vormpje met een hangreep erop als bij een stempel. Hij stempelt de open kant met de klont met ronddraaiende bewegingen tegen de binnenwand van een oud conservenblik om het goed aan te stampen en de onderkant plat te maken. Met de zo voorgevormde koekjes legt hij een ronde blikken plaat vol, en die zet hij op een bak met hete kolen. Met nog zo'n ronde plaat worden de koekjes afgedekt. Daarbovenop gaat een tweede bak met kolen, die een schermpje heeft tegen de wind. Na vijf minuten gaat de boel open en er komen heerlijk warme koekjes uit, met knapperige korstjes en van binnen prima gaar. Perfect zijn ze! Met de handweegschaal weegt hij 100 gram af en die krijg je mee in een zelfgeplakt zakje van krantenpapier. Dus smullen maar, terwijl je en passant de cricket uitslagen leest!

Een adres in Delhi

In Delhi hebben de grootste lanen en verbindingswegen namen: Mahatma Gandhi Marg, Ring Road, of Mother Theresa Crescent bijvoorbeeld. Maar een adres in Delhi bestaat meestal niet uit straatnaam en nummer, maar er is een ietwat ander systeem.
Steden zijn verdeeld in wijken: Defense Colony, Greater Kailash-I en -II, New Friends Colony, bijvoorbeeld. Behalve de wijknamen kun je ook sectornummers gebruiken als aanduiding, sectoren zijn kleiner dan wijken dus dat is preciezer. In iedere sector liggen blokken die met letters worden aangeduid. Binnen die blokken hebben de huizen en gebouwen een eigen nummer. Een voorbeeld van een adres is dus: "Greater Kailash-I (wijk) M (blok) 35 (gebouw)". En dan korten ze Greater Kailash-I meestal af als GK-I, dat wordt dan: GK-I,M-35. Een paar letters en cijfers zijn genoeg voor een adres, en er zijn daarnaast nog postcodes. Het hotel waar ik nu zit staat in de aangrenzende stad Noida, sector 18, blok L-2. En mijn nieuwe adres wordt: New Friends Colony, B-347, Delhi. Postcode moet ik nog te weten komen.
Want inderdaad: ik heb een appartement gevonden, de deal is gemaakt, en ik kan er snel in! Ze gaan dezer dagen de keuken renoveren, de boel uitschrobben, een servant vinden voor schoonmaak en boodschappen, internet aansluiten, gordijnen, beddengoed, keukengerei, microwave, tv en dat soort dingen plaatsen. En als dan de cheque uit Bangalore van onze ING bank-dochter binnen is voor de eerste maanden kan het contract getekend en kan ik uitchecken uit het hotel en verkassen! Een van de favorieten van vorige week is het geworden, de sfeervolle van de twee. Een soort bungalow bovenop een ander huis waar je buitenlangs tussen planten en over trappetjes naar de 2e verdieping klimt naar de voordeur. Met bij de voordeur een fantastisch zonnig dakterras voor de zitkamer. Daar gaan ze nog planten neerzetten. Er staat een schitterend antiek bed met houtsneden op hoge poten, en verder veel mooie meubelen, helemaal authentiek en Indiaas en echt iets voor mij. Er is een wachter bij de poort beneden, dat is hier standaard. De keuken vond ik een probleem, maar nu ze dat willen renoveren is de keus makkelijk. We hebben ook de buurt eromheen bekeken. Die is heel groen en er is een groot gebied op loopafstand waar je alles vindt wat je maar wilt, net als thuis in Utrecht waar ik woon. Het is vijftien kilometer rijden naar het Nucleus kantoor, voor Delhi begrippen peanuts.

Morgen is het een algemene feestdag, en het kantoor is dicht. Ik kan de dag mooi gaan besteden aan het maken van lijsten van wat ik in het huis wil laten plaatsen. En eindelijk eens verder met het boek "Teach yourself Hindi". Meer dan mijn eigen naam schrijven kan ik nog niet en daar mag best eens verandering in komen!

Help! Hijra's!

In het huis van Sjors en Samira zijn de jongens bezig de meterstanden op te nemen, en allerlei technische zaken te regelen in het souterrain, want het huis wordt net opgeleverd. Samira en ik zitten in de hal wat te kwebbelen. Er is daar tegenover de keuken een apart trappenhuis waar de bedienden door binnen kunnen vanaf buiten. En daar horen we ineens een afschrikwekkend misbaar. Allemaal schreeuwerig Hindi gejoel, en we zien de deur opengaan. Uit het donkere trappenhuis komen steeds meer mensen en steeds meer lawaai, om van te schrikken! Je hoort jongensstemmen en je ziet vrouwen, maar vreemd grote vrouwen met veel make-up, sommigen kalend. Samira schrikt zo erg dat ze op een holletje wegvlucht, de voordeur uit om hulp roepend naar Robbert en Sjors. "Help, er staan hier allemaal gekken binnen!" Ik herinner me van tv dat dit hijra's (hiedzjra's)zijn, de "derde sekse". Mannen die zich geen echte mannen voelen, of travestieten, of homoseksuelen. In India is het een geaccepteerd verschijnsel dat ze in groepen samenwonen en zich kleden als vrouwen. Ze voorzien in hun levensonderhoud door langs de huizen te gaan bij feesten, geboorten, trouwerijen om de mensen een goede toekomst te wensen. Het brengt ongeluk als je ze geen fooi geeft. Ik weet nog van de documentaire dat er een dorp is waar een hijra unaniem tot burgemeester is verkozen. Het is wel raar dat ze zo makkelijk binnenkomen, want er is een bewaker voor de buitenpoort, maar kennelijk zijn hijra's niet iets dat je als bewaking hoort tegen te houden. Een groep van negen mensen kan hem toch niet ongemerkt voorbij zijn gelopen!

Happy Diwali!

vandaag is het zaterdag. Op het programma staat uitchecken uit het Sheraton en inchecken bij het Radissson. De reden is dat het in een minder diplomaterige buurt ligt, veel dichterbij kantoor, en meest belangrijk: naast de deur is een enorme markt en onafzienbaar winkelgebied waar je in drie minuten heenloopt ipv twintig minuten met de auto te moeten. Daarna staat er een snelle lunch en de rest van de dag huizen kijken met de makelaar, net als gisteren. Maar het gaat anders. Om tien uur is er een telefoontje van Anurag - de vice president van Nucleus en onze standaard contact persoon daar - met de uitnodiging om vanavond het besloten Diwali te vieren met de CEO Vishnu, thuis met diens gezin. Om twee uur is er ook nog een pooja (verering) op kantoor in de speciale pooja kamer met altaar en daar zijn we ook welkom. Dat verandert de plannen: we moeten kado's gaan kopen en achter de juiste kleding aan (ik wil nou echt die sari dragen). Het verhuizen loopt verschrikkelijk uit, omdat de credit kaarten het niet allemaal doen en hotelrekeningen van het Sheraton passen niet van je persoonlijke spaarrekening. Ik kan mijn eigen verblijf betalen, maar Samira en Sjors hebben echt problemen. Zij gaan vandaag samen naar een appartement verhuizen, maar we zijn een uur bezig met die kaartentoestand, en uiteindelijk lukt het door de bedragen in 10 bonnen op te knippen, en tien kleinere betalingen. Maar het is even zweten!
Onderweg naar het nieuwe hotel is het beredruk op de weg. Iedereen bezoekt vandaag vrienden en familie. Je ziet veel paasbest gesteven en gestreken mensen met glimmende pakketten van de inpakservice met zijn tweeen of drieen op scootertjes langs schieten. Als mijn bagage op de kamer is gebracht gaan we direct inkopen doen, de winkels sluiten vroeg, het lijkt echt op kerstavond. Ook al omdat het vroeger donker en koeler wordt. En ik voel me ook echt precies zo als in de Hollandse december periode met een mengeling van eindejaars gevoel en feestelijkheid en afwachting van gezelligheid en van je voorbereiden met kleding en cadeautjes.

Voor het eerst loop ik alleen door de plakkerige stoffige drukke rommelige winkelbuurt. Er zijn veel zaakjes waar je sari's kunt kopen maar de top moet je er echt laten naaien uit een stuk extra stof dat wordt bijgeleverd. Ik besluit mijn eigen toch aan te doen, met mijn donker blauwe strakke Donna Karan shirt, dat heeft precies de kleur en vorm, alleen langere mouwen. Een sari draperen is een behendigheid apart. Op internet zijn plaatjes genoeg, maar het bij jezelf strak plooien gaat moeilijk en de gladde zijde wil glibberen. Ik trek hem aan en vraag bij de receptie om een dames expert. Ze heet Janathana en is een volleerd guru. Na tien minuten zit het helemaal prachtig. Ze laat me een paar draagwijzen zien voor de afhangende, anders gekleurde reep op je rug. Het verandert meteen in een schitterend gewaad. De gouden randen komen ineens prachtig uit, ik voel me er geweldig in. Als ik van de damestoiletten de grote hal in schrijd voel ik me bijzonder en de aanwezige Indiase mensen knikken allemaal goedkeurend. Janathana verdient minimaal een Delftsblauwe klomp met suikeren hartjes als bedankje!
Robbert neemt in de lobby een paar mooie staatsie portretten van mij en Samira en dan rijden we met zijn vieren naar Vishnu. We weten niet hoeveel andere gasten we kunnen verwachten, bij bruiloften lopen de cijfers van naaste "familie en vrienden" wel op tot 1000. Dat is hier niet zo. Vishnu woont in een heel vriendelijk uitnodigend huis met een tuin ervoor, en het is helemaal verlicht met kerstlampjes, net als de hele straat. Zijn vrouw Madhu en dochters - Krittika en Rittika van 14 en 12 - verwelkomen ons op de stoep. De sfeer is meteen al vrij informeel en gezellig. Er zijn natuurlijk hapjes en traditioneel snoepgoed zoals we dat de afgelopen dagen overal hebben zien verkopen. En het huis is ook erg mooi en gezellig ingedeeld, met veel zithoekjes en een soort veranda achtige voordeur die open blijft staan.

Dan komt het meest bijzondere deel van de avond. We gaan met zijn allen naar de Pooja kamer, en daar staat een prachtig altaar voor Vishnu en Lakshmi, die er samen zitten als beelden, er zijn bloemslingers en wierook en kleine olielampjes, zoals ze door het hele huis trouwens staan. We moeten onze schoenen uit doen en knielen op de vloer, met het hele gezin en ons vieren. Vishnu geeft aan dat de dochters samen een hymne zullen zingen ter ere van Diwali. En dat doen ze absoluut adembenemend, die twee pubermeisjes,en niet alleen doordat het haarzuiver en glashelder is. Ik krijg een brok in mijn keel en ben helemaal van de kaart, nog tot lang erna als we allang buiten naar het vuurwerk staan te kijken. Ik ben niet vaak zo aangegrepen, het is minstens zo erg als bij mijn dierbaarste stukken van Bach. Het is een langzaam lied, unisono in het Hindi, Vishnu legt de tekst woord voor woord uit als ze klaar zijn. Die is ook prachtig, ik probeer hem nog op te zoeken als het lukt. Later vertelt Vishnu dat ze iedere week zangles hebben. Moet haast wel, zo zuiver met zijn tweeen dezelfde buigende noten met de kwart-intonaties is ook nog behoorlijk lastig.
We hangen gezellig in de keuken rond waar djapati's en puri's worden gebakken door Madhu - holle pannekoekjes uit de hete olie - de tafel wordt gedekt in de eetkamer ernaast. We helpen in de keuken tegen alle regels in maar het voelt erg huiselijk. Iedereen loopt een beetje heen en weer naar buiten, helpt wat met tafeldekken, kletst wat en rommelt wat door elkaar. Net als thuis voor het kerstdiner. Daarna eten we met zijn allen aan de grote tafel en dat is smullen! we drinken buiten uitgebreid thee, het is echt raar warm terwijl het een groot vuurwerk is in de buurt, de sterren en knallen maken het praten lastig. En de kerstlichtjes erbij! Op een gegeven moment zitten we met alleen alle dames in de zitkamer en het gaat meteen over haren verven en waar je goed kunt winkelen. Dat is universeel, en wel zo leuk. De dochters zijn allebei leuke meiden, de jongste is de pittigste, die is in haar eentje het vuurwerk beest, ze steekt alles aan alsof ze nooit iets anders doet. We nemen pas laat afscheid en ik duik een soort van "gesticht" mjn bed in. Dit gevoel wil ik goed vasthouden.

Huizen jagen

Huizen jagen. De hele dag vandaag. We worden opgepikt bij het Sheraton en rijden met John Thomas naar de wijk Pansheel in Zuid-Delhi. John is een christen, vandaar de afwijkende, Engelse naam, verder is hij door en door Idiaas. Hij vraag en passant of we met hem mee willen naar de kerk zondag. Hij is een gladde, magere en beweeglijke jongen, onberispelijk aangekleed. Ik heb al wat verhalen over hem gehoord en een daarvan is dat hij zich niet aan afspraken houdt en dat je hem honderd keer achterna moet bellen. Maar hij is op tijd.

Het eerste huis is enorm, met een dakterras van twintig bij twintig erbovenop. Je moet denken aan vijf grote slaapkamers, een enorme hal, en een zitkamer met eetkamer achter de schuifdeuren. Als we een paar huizen verder zijn blijkt dat de standaard te zijn voor wat er te huur is. En ook dat iedere slaapkamer een eigen badkamer met ligbad hoort te hebben. En dat er altijd een bedienden verblijf bij zit, met eigen ingang. Maar de keuken plakt in dit huis verschrikkelijk, en er staan gruwelijk smoezelige sofa's overal. Ik ril bij de gedachte om erop te moeten zitten. Het tweede huis is schoon, lekker klein, mooi in een groene wijk, en helaas niet meer vrij. Er wordt al onderhandeld met een serieuze kandidaat. John is erg duidelijk over de markt: hij meent dat je geen huis kunt krijgen en dat de markt helemaal dicht zit. Met andere woorden, vooral nu toehappen. Maar zijn derde en laatste huis is pas vrij over een paar weken. We gaan met hem lunchen in een koffietent, waar ze erg goeie ijskoffie hebben, en hij raadt ons nog even aan bij onze tweede makelaar vanmiddag vooral geen enthousiasme te laten blijken, want dan wordt je bedonderd. Hmm, een dubieus advies. De tweede makelaar heeft wel tien huizen in de aanbieding. Hij kent de markt erg goed, en het beeld verandert geheel. Het ene huis na het andere zien we, en allemaal hebben ze hun plussen en minnen, maar ze zijn allemaal niet verkeerd, en veelal per direkt vrij. Ik let maar vooral op de keukens, en of ze goed schoon zijn. Er springen er twee vooral uit: een mooi groot appartement met veel licht en ruimte in een wijk met veel leven in de buurt met een gloednieuwe en heel luxe keuken, en een andere in een groenere buurt, op de bovenste verdiping van een huis, met een mooie opgang met trapjes en plateautjes tussen de planten door, helemaal tot de voordeur op drie hoog. En boven bij de voordeur is een groot dakterras waar je helemaal blij van wordt, met een marmeren vloer en je kijkt er op uit vanaf de zitkamer, met boomtoppen eromheen. Binnen staan mooie klassieke indiase meubelen, antieke, vooral een van de bedden op hoge poten en enorm bewerkt lijkt me geweldig. Het licht en de sfeer zijn heel goed maar: de keuken is klein en erg simpel en het ligt verder van de centrale markten maar wel veel dichter bij kantoor. De makelaar zet ons af bij Sjors en Samira in Pansheel, en als we het adres noemen zegt hij meteen dat hij daar ook wel drie huizen in de straat heeft. Hun huis is wel groot en mooi, de attractie is het poolbiljart en een groot scherm tv bij een aparte zithoek in het souterrain, maar ik vind het er donker, met maar twee ramen aan de voorkant voor het hele huis. En het souterrain ruikt erg naar kelder. Maar ze zijn er erg blij mee. En ze kunnen er nu in na een heleboel geduw en gezeur met John obver de sleutel, die inderdaad niet betrouwbaar is in dat opzicht. Verder leer ik dat je voor 40 euro per maand iemand in dienst kan nemen die de was, de boodschappen, het koken en schoonmaken voor je doet, en dat je daarom moet letten op het bedienden verblijf. We gaan met zijn allen terug naar het Sheraton om te eten bij het restaurant Bukhara, in het hotel. Het is echt verrukkelijk. Ik ben bepaald geen fervente vleeseter, maar het lamsvlees dat je hier krijgt is zo mals en zacht en zoetig van smaak dat je er niet van af kan blijven. En ook de geroosterde kipstukken en de dal (linzen), ze zijn er hier beroemd om. Ik denk even extra aan Noud, want die houdt heel erg van dit menu: geroosterde en gestoofde beesten. Het is ook leuk om door het raam de koks in de keuken bezig te zien, met spiesen van een meter lang, die ze behendig manipuleren en overgieten met marinade en in de tandoor (kleioven) stoppen. Als ze met hun hoofden wiegen met die hoge koksmutsen op ziet het er extra wiebelend uit. Als Noud er is gaan we hier eten, meteen!

Ontvangst bij Nucleus

Vandaag naar kantoor. Maar eerst speciaal naar een zaakje waar je de traditionele Indiase kleding kunt kopen, want dat is wat je vandaag aan hoort te hebben naar kantoor, omdat er Diwali wordt gevierd. Ik heb al een sari van vorige keer, uit Bangalore, een lap van 6 meter soepele gladde zijde met schitterende gouden weefsels in diep paarsblauwe randen. Die wil ik eigenlijk dragen. Ik moet er dan een kort topje onder hebben en een soort rok, waar je hem invouwt om je middel. Maar dat geeft wat moeilijkheden: ze hebben geen goed zijden topje erbij, dus het feest gaat niet door. Maar het is erg leuk om door de dames helemaal in die lap aangekleed te worden en het is verdraaid elegant. Ik doe toch maar mijn zijden shalwar kamiz (pyama) met de kraaltjes aan die ik ook nog bij me heb.

Bij binnenkomst krijgen we een speciale ontvangst als gasten, en ja! daar is hij dan: ik krijg mijn eerste stip op het voorhoofd! We worden door het hele gebouw rondgeleid en schudden talloze handen (gelukkig ben ik goed in Indiase namen). In deze periode heerst er een speciale sfeer in India door Diwali, te vergelijken met een mix tussen ons Kerst en Oud en Nieuw. Bij Nucleus Software is het hele gebouw is versierd. Er is gisteren een wedstrijd geweest welke afdeling dat het mooiste heeft gedaan. En mooi is het! Op de glanzend witte marmeren vloeren zijn "schilderingen" met bloemblaadjes gemaakt in felle kleuren, waar je vaak de god Ganesh in ziet, de zittende olifant, de god van de voorspoed. Er hangen overal ronde oranje slingers gemaakt van afrikaantjes, waarvan de koppen aan draden zijn geregen. En er zijn kerstlichtjes en veel altaar achtige opstellingen. We zijn op visite bij de grote baas op de directiekamer - Vishnu heet hij - en daarna begint het feest echt. Op de vijfde verdieping is een modeshow, nou ja, meer een catwalk: je wordt vrijwilig gepusht om door een haag Nucleiden (medewerkers van Nucleus) te flaneren onder luid gejuich. Ook Vishnu ontkomt er niet aan, net zo min als wij. Dan gaat iedereen naar buiten, naar het enorme gazon voor de gebouwen. Daar is muziek, en een heleboel feestelijke stalletjes. Maar eerst opent Vishnu het feest, en kondigt ons groepje - Robbert, Sjors, Samira en mijzelf - aan als bijzondere gasten en we moeten naar voren komen. We worden uitgenodigd om met hem officieel de kaarsen aan te steken voor Diwali, en wat ben ik blij dat we allemaal in traditionele kleding zijn nu we zo voor het voetlicht komen!

Alle afdelingen van Nucleus hebben een eigen stalletje, je kunt er tegen inlevering van couponnen de gekste spelletjes doen. Om er maar een paar te noemen: Vissen met een spriet nar een poppetje op de bodem van een ton, geblinddoekt met een knuppel naar een pot slaan die tussen twee palen is opgehangen, nadat je eerst duizelig bent gedraaid. Je partner mag helpen door aanwijzingen, dat wil ik wel eens proberen. Robbert en ik stellen samen een stragie vast en die lukt niet eens zo slecht, ik sta in de goede richting door me te orienteren op de omgevings geluiden, maar als ik denk dat ik niet verder naar voren hoef, hoor ik geen Robbert meer. Er staan wel twintig indiers naast me in mijn oor te toeteren! Ik mep dus mis, en zie later dat ik net een beetje te ver onder de pot ben doorgelopen. Leuk geintje om thuis na te doen, op Koninginnedag voor de deur. Verder kun je roulette spelen, gokken, balletjes gooien, en liederen opdragen aan anderen bij de DJ-stand, onder andere. Het is echt druk en gezellig, iedereen lacht, en ik voel me helemaal thuis. Er is veel lekker eten, ook grappige dingen. "pani puri" (waterbroodje) is een hol, gefrituurd bolletje dat ze in kruidenwater dippen, zodat het vol loopt. Dat stop je in een keer in je mond en als je kauwt ploft het water eruit. Gefrituurde aaradppelboletjes, een vreemd soort ijsjes uit bijzondere ijzeren mallen die ze ter plekke bevriezen, en "djelabia", frituurkrullen met siroop, ik ken ze uit de Arabische wereld onder dezelfde naam. Een ander gebuik is om elkaar kaarten te geven met goede wensen. Een beetje als bij Valentijn, alleen weet je wel van wie ze zijn. Ik krijg er een van Vishnu bezorgd, met de wens dat ik snel goed Hindi zal leren. Het is pas acht uur en al helemaal donker als we met zijn vieren in 1 auto terugrijden naar het hotel, en de plannen voor morgen maken: huizen jagen, administratie regelen, huizen jagen huizen jagen.
Niet alleen het internet gaat hier langzaam.

Blogspot problemen

Een mogelijke reden waarom ik niet goed kan webloggen vind ik op internet: Het blijkt dat in samenwerking met de regering van India de Internet Service Providers de sites van blogspot actief blokkeren. Tegen terroristen wellicht. Nou dat lukt ze dan goed! Maar gek genoeg kan ik wel mijn eigen weblog opvragen. Alleen het posten wil niet of nauwelijks. Met mazzel na een minuut of tien per stap om op de juiste plek te komen waar je je tekst intypt en publiceert. Het kost me met veel opnieuw beginnen ongeveer een uur a anderhalf om dit verhaaltje erop te krijgen. Ik kan het gegeven ip adres "pingen" dus echt dicht zit het niet. Op een site hierover staat onder andere: Looking at the server referral logs, I can see recent traffic from BSNL, Satyam Sify, Airtel Broadband, TouchTel India, VSNL Sancharnet, AsiaNet and Bharti Cellular. However, there are no current referrals from Reliance Infocom, MTNL, Star Hathway and Tata Internet Services which may signal that they are indeed blocking access to blogspot sites.
Update: Almost all Indian ISPs have blocked access to sites hosted on blogspot.com and geocities.com. Nieuws dateert van deze zomer. Mooi is dat!
Nu dus via Google op zoek naar tips om het via ftp beter te kunnen. Of een vrijwilliger vinden die het vanuit NL voor me publiceert, en alles aanleveren in Word?Wat een gezeur!

Ja! Eindelijk kan ik hier iets plaatsen.

Helaas loop ik zowat vier dagen achter met het blog. De stukjes zijn getypt, en de plaatjes klaar. Er is veel te melden. Maar ja, dan heb je internet nodig. En de blogsite waar ik alles host is zo traag en de internet verbinding zo slecht dat het niet lukt. Dan maar weinig stukken, die wat langer en saaier zijn, zonder plaatjes. En dat is dan nog mazzel..
Vliegen met KL871, om 11.10. Noud is mijn captain en rijdt me zonder files naar Schiphol, en Tineke komt ook uitzwaaien. Ik heb aardig overgewicht aan bagage, en moet bijbetalen. Dan nog even koffiedrinken en hup naar de gate. Het is niet leuk om te bedenken dat we elkaar zolang niet zien, laten we hopen dat het inderdaad helpt om te skypen met de webcams. Ik zal Noud enorm missen. Ik ga mijn best doen om met Kerst even terug terug te komen, als het niet moeilijk wordt met de trouwerij van Bindya in Bombay. Noud maakt nog een paar snapshots en dan verdwijn ik achter de glazen wandjes.

De vlucht is gerieflijk - ik vlieg dan ook World Business Class met KLM en dat is op zich al een klein feestje. De stoelen zijn meer bedden en je kan met je teen de rug van de stoel voor je niet bereiken als je je best doet. Je hebt een eigen tv-tje met een keur aan films, en krijgt een goed gevulde toilettas, dekentjes, kussentjes, en natuurlijk champagne bij binnenkomst. Terwijl we boven Kabul vliegen geniet ik van grote ravioli met ricotta en walnotenvulling, een cafe creme, en een fijne port met roquefort. Dat laatste is iets wat ik zeker ga missen! Er breekt weer even een soort kindercreche uit als de dames met de bekende Delfts blauwe porselijnen huisjes langskomen op een dienblaadje waar de reizigers er een van mogen kiezen. De een wil er speciaal een uit Amsterdam, de ander wil beslist een klokgeveltje, en ik bemachtig het felbegeerde huis aan het Galgenwater in Leiden met de ellenlange trapgevel. We landen mooi op tijd en daar is dan eindelijk Delhi. De hitte slaat me in het gezicht en er is een grote hal vol wachtenden waar iedereen door een rij ambtelijke hokjes moet. Daar komt een driftig kloppend geluid uit, van stempelende autoriteiten. Maar de meest bijzondere verrassing is toch als je uit de aankomst hal komt. onbeschrijflijke drommen mensen om een cirkelvormig hek, waar je tussendoor in de leegte loopt, allemaal met papiertjes zwaaiend met namen. Gelukkig is de Sheratonman gauw gevonden en rijden we vlot naar het hotel. Bagage naar boven, op het lekkerste bedje van de wereld neerploffen, en eerst van alles de laptop aansluiten!

Na de vlugge indruk op het vliegveld: hitte, drukte en rare geuren is de volgende eigenlijk alleen het hotel. De internet connectie doet het zowaar, en ik kan tot mijn verbazing gewoon over de webcam naar Nederland zwaaien. Dat blijt later een eenmalig gelukje te zijn. Noud heeft een heel gave verrassing voor me: hij heeft op de pier het vliegtuig nagekeken en het authentieke geluidsfragment van de verskeerstoren opgenomen, met de vertrek communicatie voor mijn vlucht KL871. een lange tekst eindigend met "High speed approved, bye bye!"
Er stond daar een hobbyist met een ontvanger. Hij heeft het met foto's en al op mijn happyvpro pagina geplaatst, ik ontdek het pas de volgende dag. Het hotel is erg mooi, spiegelgladde vloeren van marmer, schitterende restaurants, een weelderige tuin om een prachtig zwembad, en de warmte buiten is heerlijk om je heen. Mijn kamer is een suite en de hele verdieping is erg hip en strak vormgegeven, het is pas twee weken geleden ingericht. Als ik hier te lang zit moet ik gaan oppassen dat ik geen prinses op de erwt word. Alles goed en wel, maar ik kijk uit naar een huis, zelf boodschapjes doen, en gewoon een plekje om me te nestelen, hoe eerder hoe beter.

En nog een uitzwaaiborrel!

Donderdag: de laatste werkdag. Tijd voor de laatste overdracht, de laatste emails, vlug nog een paar cruciale aanpassingen in een belangrijk memo, en op de gang steeds weer de vraag beantwoorden: “ Hee, jij zou toch naar India?”. De dag vliegt om en dan is het tijd voor de uitzwaaiborrel bij ING. Ik heb hier al jaar in jaar uit afscheid genomen van mensen die naar een andere afdeling gingen, en het voelt raar om nu zelf het feestvarken te zijn. Maar voor ik het weet zijn we met zijn allen in de kroeg en sta ik met een arm vol bloemen en een enorme kaart met koeien in de handen, vol goede wensen in een massa verschillende handschriften. En een echt mooi, handig klein boekje met alles over Idiase etiquette: loop nooit tegen de klok in om een tempel! Er is ook een grote groene envelop, met genoeg inhoud om in India een stapeltje fijne leesboeken aan te schaffen. En ook... een rupiah-biljetje voor mij eerste fooi. Hoef ik mijn bovenmatige koffer niet zelf te dragen!

Ontruiming

Wat gaat de week snel, vreselijk. Maandag en dinsdag de kamers ontruimd in huis waar mijn oppasbewoner in gaat en de dierbaarste breekbaarheden geevacueerd uit de keuken. Mijn slaapkamer lijkt wel een professionele hotelkamer. Door de ontruiming staat de bank er nu bij, de hele computer nedezetting, de boekenkast, en ik kan er tv kijken. Heel knus, en eigenlijk nog ruimte zat. Nou nog wachten op de room-service! Uit de andere kamers blijf ik vanzelf weg, die zijn galmend onbewoond. En beneden is de berg meeneemspullen beangstigend groot aan het worden...

Uitzwaaiborrel

En wat hoort er ook nog bij een vertrek voor een half jaar India? Juist! Een uitzwaai borrel voor de thuisblijvers. En die was er dan ook, afgelopen zondag. Een gezellige lange drukke borrel met veel bezoek uit alle hoeken van Nederland, eindigend met een versie van de Johannes Passion voor een heel beperkt publiek in de kleine uurtjes. En met wijn, happen, maaltijd-salade noten, pizza, kazen, en druiven voor de knorrende magen. Mijn kadotip was er een met zo min mogelijk gewicht: MP3-tjes met de eigen favoriete muziek, om mee te nemen op reis, en ter plekke in te lezen in mijn nieuwe laptop. En ze hebben er werk van gemaakt! Om maar een greep te doen: Kirsten en Patrick hebben de hele middag besteed om een kadotasje met buitenlandse en een tasje met Hollandse potpourri's te maken: helemaal fantastisch is de "Bengali Stir-fry" met de hipste, leukste, en gezelligste Indiase dance. Die zet meteen de sfeer! Vincent krijgt de designers prijs: ik heb nog nooit zo'n mooie zelf ontworpen en verzorgde CD hoes gezien! Op en top met nep Indiase karakters en een antieke wereldkaart. Arjan heeft onder andere zijn hele I-Pod meegebracht met 8 gieg prachtige klassiek muziek, dat is hem zeker toevertrouwd. In een paar minuten zetten we het over. Natuurlijk zijn de Cliche Mannetjes van Koot en Bie een prima idee van Marten. Net als Ramses Shaffy (Else), piano solo muziek van Philip Glass (Maarten). De folklore jazz van Nello Mirando - zoon van Tata - en een heel bijzonder bandje met Roemeense blazers van Pieter doen het erg goed vanmiddag. Tineke is ook heel origineel door 6 cd's mee te nemen met daarop een voorgelezen roman. Ik ga me straks heel goed vermaken in de stille uurtjes! Het was heerlijk om iedereen te zien en ik kan nou echt bijna weg...nou, ja nog een uitzwaaiborrel op mijn werk dan, vooruit!

Echte voorbereidingen

Het wordt echt menens! Vandaag en gisteren ben ik al twee keer langs geweest bij de Travel Desk van ING, om het business visum te laten regelen. Gelukkig zit dat niet ver van kantoor toevallig. Een heel circus. Uitnodigings brieven inleveren op het juiste briefpapier en met genoeg namen en adressen van mensen die je ontvangen, en formulieren invullen met de naam van je vader of echtgenoot (!) en alles in 1 handschrift, visitekaartje erbij, paspoort inleveren, maar liefst 2 pasfoto's en een garantie dat ING mij laat terugvliegen op hun kosten. Stel je voor, straks zit India met me opgescheept omdat ik geen kaartje kan betalen! Zou dat andersom ook zo zijn voor mensen die hier komen op een visum? Maar de vlucht is geaccordeerd en geboekt, dat kan niet meer mis gaan! En het fotohokje op Utrecht CS produceerde niet eens zulke heel slechte foto's.

Hele avond zitten hacken

O jee. Het weblog moest eerst zijn eigen kleurtjes krijgen en de juiste letters. Dat is dan gelukt met toch wel wat kunst en vliegwerk.. maar nou moet hij ook nog in mijn eigen India site worden getoond, en niet gewoon, nee: in een eigen vakje passend, zonder de extra's van de moeder-site te laten zien. Dus Noud en ik zaten tot diep in de nacht met drie laptops zij aan zij gezellig te compjoeteren met een glaasje wijn erbij, tot de haan buiten begon te kraaien!
Maar het is goed gelukt, je kunt op mijn site komen vanaf mijn homepage. Als je die wilt weten, laat dan een berichtje achter, hieronder kun je op "comments" klikken om dat te doen. Noud is natuurlijk ook echt een profi. En ja, er zijn altijd weer nieuwe leuke dingetjes die er dan bij moeten....Gelukkig is er nog een hele zondag.

De eerste tekst voor vandaag

Welkom! Daar is ie dan! Het weblog over mijn reis naar India.
Ik ga een half jaar in India wonen voor mijn werk, en dat vraagt om een weblog voor de achterblijvers. Het is ook meteen een mooie methode om zelf gemakkelijk alles vast te leggen. Het is gelukt om hem in de juiste kleur en met de juiste letters voor elkaar te krijgen. Ook even een plaatje erbij om te kijken of het werkt. Test test test! En dan nu maar verder puzzelen om hem nog mooier te maken. Ik hoop dat jullie er veel plezier aan zullen beleven! Als je het leuk vindt om me te mailen met tips voor leuke dingen in India, dan kun je ze mailen naar mijn Gmail postbus als je die weet, anders kun je hier een berichtje achterlaten, dat komt daar ook terecht. Er wordt al vaak gevraagd hoe het staat met de voorbereidingen voor de reis. Eigenlijk doe ik aan de reis zelf niet eens zoveel. Ik maak hier en daar lijstjes met handige dingen om mee te nemen, en ik heb al een stapeltje boeken klaar liggen dat beslist mee moet: de Lonely Planet van India, woordenboeken Hindi-Engels en vice versa, en een mooi leesboek waar ik nog niet aan mag beginnen. En ook de enorme zak drop die ik van mijn collega Koos kreeg - daar mag ik ook nog niet aan beginnen! Wat verder klaarligt zijn grote bergen zelfgesponnen wol. Ik ben bezig een breiboek te schrijven en moet de modellen daarvoor breien, het leek me wel leuk om dat daar te doen... Tenslotte ga ik nog een uitzwaaifeestje geven en voor de uitnodiging heb ik een mooie website gemaakt, waar ze dit weblog ook kunnen aanklikken. Allemaal voorbereidingen, maar nog niks ingepakt!