Laatste dag op kantoor..

Midden in de twee laatste weken die ik in Delhi als vakantie heb, staat mijn laatste werkdag gepland om nog wat dingen af te ronden. Vandaag dus voor de laatste keer met Harjinder in de auto naar Nucleus. We rijden langs dezelfde koeien en bouwterreinen en reclameschilderingen als altijd, maar vandaag kijk ik er toch anders naar...Om negen uur rijd ik voor de laatste keer het terrein op, en Harjinder zet me af, zoals gewoonlijk recht voor de deur van het gebouw waar ik zit. Ik werk nog een beetje aan de presentatie die ik heb voorbereid voor de CEO, voor Anurag en voor Prakash, de twee VP's waar ik voor heb gewerkt. Die afspraak staat om drie uur dus ik heb nog mooi tijd om er even naar te kijken. En er komt zoals gewoonlijk bij Indiase afspraken bijna een kink in de kabel: Vishnu, de CEO, vliegt vandaag naar Dubai. Gelukkig blijkt hij pas s'avonds laat te gaan en wordt mijn afspraak alsnog bevestigd. De tijd vliegt. Anurag wil me graag vantevoren even apart spreken, hij wil weten wat ik ga presenteren, ik geloof dat hij er zenuwachtig over is. Dus nemen we het hele ding even door en snijd ik er de scherpste kantjes een beetje af. En dan volgt de lunch, met mijn vrienden. We rijden naar Dhabba, een Indiaas eettentje waar we bijna twee keer per week gingen luchen. De eigenaar kent ons Nederlander nu goed en maakt altijd meteen een tafel vrij als we verschijnen. Zo ook nu ik kom met een groepje Indiase collega's. Nog een keer de vaste lekkere bestelling doen, van malai kofta en dal makhani en butter naan...En dan is het tijd voor pakjes. Ik heb voor de meiden allebei een mooie zilveren armband gekocht, voor Prateek een boek, en voor Madhur die nogal kunstzinnig is heb ik een Indiase miniatuur schildering op zijde ingelijst, dat was nog een heel gedoe gisteren om het netjes te doen. Neha zit al in Dubai voor Nucleus, die was ineens binnen een week weg. Haar manager gaat haar vandaag volgen, en die krijgt dus een pakjes-bezorg opdracht mee...Maar ik ben zelf ook aan de beurt. Ik krijg een rood koperen beeld van de dansende god Shiva, en ook nog eens zilveren enkel-sieraden, om te dragen bij mijn sari's. Ik zou het zelf niet snel kopen maar als ik ze eeenmaal om heb wil ik ze niet meer af..

En dan de presentatie aan de bazen...natuurlijk een inhoudelijk stuk over mijn opdracht. Ik geef een samenvatting van de eisen die Europese banken aan de banksoftware van dit bedrijf zullen gaan stellen, want bankieren in Azie gaat wel wat anders dan in Europa, en als Nucleus de Europese markt op wil met haar producten, dan moeten ze die daarop aanpassen. Dat is wat ik voor ze heb onderzocht, ik heb er een dik rapport over geschreven en er alle bankwetten voor gelezen. De highlights van de verschillen uit de Europese bankpraktijk die ik uitleg klinken de heren inderdaad geheel onbekend in de oren. Bijvoorbeeld dat we in Nederland als vrouw niet de naam van onze echtgenoot en van onze vader hoeven opgeven als we een bankrekening openen. En dingen als spaarloon en levenlooprekeningen. Dat soort producten bestaan niet in India. Natuurlijk presenteer ik ook een stukje over mijn leven op kantoor, een hele lijst leuke dingen en zaken die ze vooral moeten blijven doen. Maar er is ook een lijstje zaken die echt voor verbetering vatbaar zijn. Ze laten de meest slimme mensen domme klusjes doen omdat ze formeel junior zijn. De laagste nivo's managers laten de laag onder hen keihard werken, soms wekenlang tot 12 uur s'nachts. En zo nog wat gewoonten die een medewerker niet echt zullen motiveren. En dan is Nucleus nog modern en "humaan". Ik heb het met mijn vrienden van dichtbij kunnen ervaren, praktijken die je van de managers niet snel hoort als je ze interviewt...

Met mijn nieuwe collega Brian staan we nog even te kijken bij de bomen die door klant-bedrijven zijn geplant in de tuin van Nucleus, en dan neem ik voor het laatst afscheid van Sonal, Prateek, en Madhur. Voor de laatste keer langs de enorme vuilstort in Noida naar huis rijden, met de indrukwekkende zwermen roofvogel die erboven cirkelen. Ik wist niet dat je door het zien van een vuilnisbelt melancholisch kon worden..