Happy Diwali!

vandaag is het zaterdag. Op het programma staat uitchecken uit het Sheraton en inchecken bij het Radissson. De reden is dat het in een minder diplomaterige buurt ligt, veel dichterbij kantoor, en meest belangrijk: naast de deur is een enorme markt en onafzienbaar winkelgebied waar je in drie minuten heenloopt ipv twintig minuten met de auto te moeten. Daarna staat er een snelle lunch en de rest van de dag huizen kijken met de makelaar, net als gisteren. Maar het gaat anders. Om tien uur is er een telefoontje van Anurag - de vice president van Nucleus en onze standaard contact persoon daar - met de uitnodiging om vanavond het besloten Diwali te vieren met de CEO Vishnu, thuis met diens gezin. Om twee uur is er ook nog een pooja (verering) op kantoor in de speciale pooja kamer met altaar en daar zijn we ook welkom. Dat verandert de plannen: we moeten kado's gaan kopen en achter de juiste kleding aan (ik wil nou echt die sari dragen). Het verhuizen loopt verschrikkelijk uit, omdat de credit kaarten het niet allemaal doen en hotelrekeningen van het Sheraton passen niet van je persoonlijke spaarrekening. Ik kan mijn eigen verblijf betalen, maar Samira en Sjors hebben echt problemen. Zij gaan vandaag samen naar een appartement verhuizen, maar we zijn een uur bezig met die kaartentoestand, en uiteindelijk lukt het door de bedragen in 10 bonnen op te knippen, en tien kleinere betalingen. Maar het is even zweten!
Onderweg naar het nieuwe hotel is het beredruk op de weg. Iedereen bezoekt vandaag vrienden en familie. Je ziet veel paasbest gesteven en gestreken mensen met glimmende pakketten van de inpakservice met zijn tweeen of drieen op scootertjes langs schieten. Als mijn bagage op de kamer is gebracht gaan we direct inkopen doen, de winkels sluiten vroeg, het lijkt echt op kerstavond. Ook al omdat het vroeger donker en koeler wordt. En ik voel me ook echt precies zo als in de Hollandse december periode met een mengeling van eindejaars gevoel en feestelijkheid en afwachting van gezelligheid en van je voorbereiden met kleding en cadeautjes.

Voor het eerst loop ik alleen door de plakkerige stoffige drukke rommelige winkelbuurt. Er zijn veel zaakjes waar je sari's kunt kopen maar de top moet je er echt laten naaien uit een stuk extra stof dat wordt bijgeleverd. Ik besluit mijn eigen toch aan te doen, met mijn donker blauwe strakke Donna Karan shirt, dat heeft precies de kleur en vorm, alleen langere mouwen. Een sari draperen is een behendigheid apart. Op internet zijn plaatjes genoeg, maar het bij jezelf strak plooien gaat moeilijk en de gladde zijde wil glibberen. Ik trek hem aan en vraag bij de receptie om een dames expert. Ze heet Janathana en is een volleerd guru. Na tien minuten zit het helemaal prachtig. Ze laat me een paar draagwijzen zien voor de afhangende, anders gekleurde reep op je rug. Het verandert meteen in een schitterend gewaad. De gouden randen komen ineens prachtig uit, ik voel me er geweldig in. Als ik van de damestoiletten de grote hal in schrijd voel ik me bijzonder en de aanwezige Indiase mensen knikken allemaal goedkeurend. Janathana verdient minimaal een Delftsblauwe klomp met suikeren hartjes als bedankje!
Robbert neemt in de lobby een paar mooie staatsie portretten van mij en Samira en dan rijden we met zijn vieren naar Vishnu. We weten niet hoeveel andere gasten we kunnen verwachten, bij bruiloften lopen de cijfers van naaste "familie en vrienden" wel op tot 1000. Dat is hier niet zo. Vishnu woont in een heel vriendelijk uitnodigend huis met een tuin ervoor, en het is helemaal verlicht met kerstlampjes, net als de hele straat. Zijn vrouw Madhu en dochters - Krittika en Rittika van 14 en 12 - verwelkomen ons op de stoep. De sfeer is meteen al vrij informeel en gezellig. Er zijn natuurlijk hapjes en traditioneel snoepgoed zoals we dat de afgelopen dagen overal hebben zien verkopen. En het huis is ook erg mooi en gezellig ingedeeld, met veel zithoekjes en een soort veranda achtige voordeur die open blijft staan.

Dan komt het meest bijzondere deel van de avond. We gaan met zijn allen naar de Pooja kamer, en daar staat een prachtig altaar voor Vishnu en Lakshmi, die er samen zitten als beelden, er zijn bloemslingers en wierook en kleine olielampjes, zoals ze door het hele huis trouwens staan. We moeten onze schoenen uit doen en knielen op de vloer, met het hele gezin en ons vieren. Vishnu geeft aan dat de dochters samen een hymne zullen zingen ter ere van Diwali. En dat doen ze absoluut adembenemend, die twee pubermeisjes,en niet alleen doordat het haarzuiver en glashelder is. Ik krijg een brok in mijn keel en ben helemaal van de kaart, nog tot lang erna als we allang buiten naar het vuurwerk staan te kijken. Ik ben niet vaak zo aangegrepen, het is minstens zo erg als bij mijn dierbaarste stukken van Bach. Het is een langzaam lied, unisono in het Hindi, Vishnu legt de tekst woord voor woord uit als ze klaar zijn. Die is ook prachtig, ik probeer hem nog op te zoeken als het lukt. Later vertelt Vishnu dat ze iedere week zangles hebben. Moet haast wel, zo zuiver met zijn tweeen dezelfde buigende noten met de kwart-intonaties is ook nog behoorlijk lastig.
We hangen gezellig in de keuken rond waar djapati's en puri's worden gebakken door Madhu - holle pannekoekjes uit de hete olie - de tafel wordt gedekt in de eetkamer ernaast. We helpen in de keuken tegen alle regels in maar het voelt erg huiselijk. Iedereen loopt een beetje heen en weer naar buiten, helpt wat met tafeldekken, kletst wat en rommelt wat door elkaar. Net als thuis voor het kerstdiner. Daarna eten we met zijn allen aan de grote tafel en dat is smullen! we drinken buiten uitgebreid thee, het is echt raar warm terwijl het een groot vuurwerk is in de buurt, de sterren en knallen maken het praten lastig. En de kerstlichtjes erbij! Op een gegeven moment zitten we met alleen alle dames in de zitkamer en het gaat meteen over haren verven en waar je goed kunt winkelen. Dat is universeel, en wel zo leuk. De dochters zijn allebei leuke meiden, de jongste is de pittigste, die is in haar eentje het vuurwerk beest, ze steekt alles aan alsof ze nooit iets anders doet. We nemen pas laat afscheid en ik duik een soort van "gesticht" mjn bed in. Dit gevoel wil ik goed vasthouden.