Drie maal diner

De Nederlandse Vereniging in New Delhi organiseert regelmatig een sportdag voor alle Nederlanders en vandaag is het weer zover. Mijn tweede, hier. En zoals gewoonlijk is het op het landgoed van de Nederlandse directeur van Shell India, met compleet sportcomplex in de tuin. Ik kom wat later want ik slaap altijd heel moeilijk hier in India en ben gewoon te moe om om 11 uur paraat te staan en de hele dag te rennen. Er zijn deze keer veel nieuwe gezichten, maar drie in het bijzonder. Coos, Carel en Casper vormen samen het Trio C. Ze hebben een kampeerbus gekocht en zijn helemaal vanuit Nederland, dwars door Irak, Iran en Pakistan naar India gereden, en in dit land ook alweer alles van noord tot zuid doorkruist. Ze zijn nu in Delhi om te wachten op een visum voor Iran, zodat ze de terugreis kunnen aanvaarden via Kirgizistan, Oezbekistan, enzovoort. Ze hebben hier in Delhi een paar concerten gegeven, en een van de Nederlanders heeft ze uitgenodigd voor deze dag, met barbecue na. Wat voor de rondtrekkende musici best leuk is, en meteen een kans om weer eens goed te douchen. Waar ik op hoopte gebeurt: de instrumenten komen tevoorschijn en we krijgen een concert! Een accordeon, een viool, en een klarinet, en een spetterend repertoire met klezmer, balkan, eigenlijk alles door elkaar aan aanstekelijke volksmuziek. Ze gaan ieder jaar een maand naar Oost-Europa om meer repertoire op te doen, en bouwen het vooral op door het uit te wisselen met lokale volksmuzikanten. En ze zijn goed, uitgesproken goed. Alles is goed, het is zuiver, de timing is perfect, ze zijn fantastisch op elkaar ingespeeld, er zitten muzikale grappen in en de menging van de instrumenten is ook helemaal zoals die moet zijn, echt professioneel, ik ben erg onder de indruk. Ik krijg warme herinneringen aan de tournees die we maakten als studenten met Collegum Musicum naar Tsjechie en Zweden, en om het helemaal af te maken is er een kampvuur en vliegen de heerlijkste geuren van de barbecue langs. Het is een mooie warme avond, heerlijk eten, leuke gesprekken, er hoeft niets meer bij. Maar er komt meer...

Aditya (de maharaja) en Alexandra mijn Nederlandse vriendin zijn er ook en we hebben het uitgebreid over de verbouwingsplannen in Dharamshala, zijn zomerverblijf. Mijn rafting weekeind in Rishikesh met werk komt ter sprake en als hij hoort dat ik daar eerst echt eenzaam was, krijgt hij kennelijk de geest om daar eens iets aan te doen. Hij zit hier zelf als enige Indier en maakt tussen de Nederlanders hetzelfde mee, ze houden zich allemaal bezig met de eigen kliekjes en doen geen moeite even te komen kennis maken. Ik moet mee naar een feest waar hij nu heengaat bij vrienden, kan ik eens wat goeie mensen spreken, een tweede barbecue, en ja waarom niet? Dus ik stap bij hen in en mijn auto met chauffeur volgt. Onderweg komt de tweede verrassing: Patrick Debeijtere is jarig, de beste vriend van Aditya, en we moeten even langs om te feliciteren. We stoppen bij wat Aditya noemt "het mooiste ambassadegebouw van New Delhi", die van Belgie, zijn vriend is de ambassadeur en dit is Aditya's tweede thuis in Delhi. En inderdaad. Een gebouw met kasteelachtige allure, in Berlagestijl van bakstenen, en schitterend omgeven met fonteinen, poorten, en afdaken en allerlei terras nivo's. Daar kan de Nederlandse ambassade niet aan tippen, en die is niet mis. We moeten ons even melden en wachten in de enorm hoge, schitterende hal vol kunst en met een prachtige architectuur, en dan gaat er een soort dubbele eiken kasteeldeur open en staan we ineens in een besloten eetkamer, met een mooi gedekte ronde tafel waar het gezin net aan de maaltijd zit. De twee zoontjes, de ambassadeur en zijn vrouw, en twee logees. We moeten aanschuiven en het scheelt niet veel of dit wordt ons tweede diner. Maar met wijn op zijn verjaardag klinken, dat moet zeker! Professionele, grote wijnglazen, bedienden met witte handschoenen, het is hier toch weer een tikje meer Bourgondische klasse dan bij de Hollanders. We kletsen over van alles en nog wat en ik voel me in het begin een beetje vreemd, een soort indringer in een gezin dat ik niet ken, maar dat duurt niet lang. Patrick vraagt wat ik in Delhi doe en wordt extra belangstellend als ik vertel wat mijn Nederlandse werkgever is. Hij gaat meteen anekdoten over onze grote baas en CEO vertellen, die hij goed kent want die is ook Belg. Het zijn erg hartelijke mensen en je voelt dat het een harmonieus gezin moet zijn. De "schattekes" zoals hun vader ze noemt - en dat zijn het - presenteren een sigaar en dan komt de verjaardagstaart op tafel. Iedereen een stuk Belgische chocoladetaart, die smaakt! Het is anderhalf uur later als de moeder en de kinderen naar bed gaan en wij opstappen want er staat nog een feestje op het programma, dit was maar een intermezzo. Maar wel een heel mooie indruk, een soort enclave van zeldzame Europese kwaliteit in India, en een warme herinnering.

Het volgende feest heeft ook een leuke verrassing. Hier zijn veel polo-mensen en ik praat met een dame die met haar man samen eigenaar is van de hele poloclub. Verderop tusen de gasten valt me een grote athlethische man op met punttulband, en ik herken hem van mijn polo foto's. Die speelde in de laatste wedstrijd voor kerst waar ik was! En daar was ook een of andere gekke cavalerie Captain, die ik mijn mobiel nummer gaf om ons groepje te bellen voor de afterparty toen. Die party ging niet door, maar de Captain wel. Die belt me al maanden bijna iedere dag met een kletsverhaaltje, meestal om een uur of acht in de avond. Eigenlijk best onderhoudend, en niks kwaads tot nu toe, dus ik heb hem niet expliciet gevraagd ermee te stoppen wat ik heb er geen last van. Maar ik weet natuurlijk best waar hij wil uitkomen, bel nooit terug, en neem niet vaak op. En nooit van zijn langzalzeleven zou ik met hem afspreken. Hoe lang gaat iemand door met opbellen op deze manier, iemand waar je misschien tien minuten live mee hebt gepraat? Het is allang een test geworden om dat te eens te bekijken bij "die gekke Indiase mannen" en hij staat in mijn mobiel als "Captain alert". Alexandra en ik maken er vaak grapjes over. Maar nu ik wat bekende polokoppen zie ga ik eens navragen of ze hem kennen, vooral om te checken dat hij hier niet rondloopt. En of ze hem kennen! Ik krijg meteen de hele reputatie erbij en waarschuwingen dat ik met hem vreselijk moet uitkijken: "Very naughty". Dat was me duidelijk! Maar nu nog mooier, de tulband belt hem op en ik krijg de hoorn in de hand en wat zeg je dan? "Ha, hier Jacoba, ik zit hier met die-en-die polokameraden van je en we hadden het over je. Je hebt het feest gemist he? Nou goeienavond dan maar". De enige reactie is: "Shit man!" De poloheren lachen zich rot en gaan hem vast nog wel spreken. Maar inderdaad zijn hier een paar beroemde spelers, ook oude rotten. De Ard Schenk, Rintje Ritsma en Evert van Benthum van het polo bij elkaar naast me op de bank. Ik vind het erg jammer dat ik er zo weinig van af weet, maar het is daarom wel zo interessant om er alles over te vragen, en ze vinden het heerlijk om alles uit te leggen. Er is ook een jonge plastisch chirurg uit Bolivia die daarnaast polo speelt, en hier te gast is hij spreekt vloeiend Duits, en dat is ook wel grappig om te doen, zo hier in India. Die is begonnen zoals in "the Horse Whisperer", wilde paarden temmen, en op een dag kreeg hij een polostick in de hand en wou nooit meer iets anders. De zoon des huizes heeft zeven jaar voor ABN Amro gewerkt in Amsterdam, en al met al heb ik leuke gesprekken die je niet iedere dag tegenkomt, en ik ben erg blij dat de maharaja me op sleeptouw heeft genomen. Zo zit je drie dagen in je appartement, zo heb je drie bijzondere sociale belevenissen op een avond.....