Doorgeven!

Naast het bestaande Nucleus kantoor in Noida zijn ze de nieuwe uitbreiding aan het bouwen. Bij bouwbedrijf "Tony Boltini" werken voornameljk acrobaten. Ieder steenblok, iedere stalen spriet om beton mee te "wapenen", iedere korrel cement of zand en iedere stang wordt met de hand naar boven doorgegeven of op het hoofd de trap op gedragen binnen in het gebouw. En dat doen vooral de vrouwen, in sari. Vanmorgen trof ik bovenstaande doorgeefactie op de aparte losse doorgeefsteiger die voor het gebouw staat. Als je erop klikt kun je de foto
vergroten. Ze staan op een soort rekjes van ver uit elkaar zittende buizen niet eens op behoorlijke planken. De bouwvakkers dragen alleen een helm als er iets op het hoofd vervoerd moet, anders niet. Op sommige helmen zit speciaal een kommetje om mandjes zand beter te kunnen dragen. Er zijn geen vangnetten en geen ladders om de steigers te beklimmen, ze moeten langs de stangen van de steiger zelf. Die wiebelen behoorlijk en buigen helemaal door van slapte.
Wonen doen ze in zelfgemaakte hutjes naast het bouwterrein waar geen sanitair of water is. Dit alles is goed afgeschermd met een golfplaten schutting. Je kunt het alleen zien als je vanaf een hoge verdieping op kantoor naar beneden kijkt.

Weer polo

Na het feestje van gisteren is het maar goed dat zondags polo pas om een uur of twee begint. Dus op mijn gemak douchen- harenwassen- stippeljurk- pumps-aan en met de taxi naar de Jaipur Pologround. De taxi zet me helemaal aan het begin af dus ik moet nog een paarhonderd meter zandweg tot aan de eigenlijke ingang. Er stopt een auto naast me. Ze vragen of ik wil meerijden en ik stap in. Achter het stuur zit een lange blonde Kirsten-met-paardenstaart van de Duitse ambassade. Ze woont al vijf jaar in New Delhi en gaat over enkele weken terug naar Berlijn. Ernaast zit de kleine bijehandte Indiase kletskous Roshna, die heel snel en goed en vooral veel Engels spreekt. Een mooi stel.
Hele rijen paarden staan bij de ingang, ze krijgen ingevlochten staarten voor de wedstrijd. In de hoofdtent staat Chetan Seth als een veldheer belangrijk te praten met dito vrienden, onafscheidelijke Havana sigaar in de hand. Ik neem plaats en kom terecht naast de eigenaar van Polygoon Pictures India met een Dr.'s titel op zijn kaartje, dat hij vrijwel direct aan me presenteert. Je vraagt je af wat zo'n titel hier vertegenwoordigt. Maar ja, ook in Nederland kun je met schoolse onderzoekjes een eind komen.
Als hij vraagt wat mijn husband doet schep ik even lekker op over Noud's digitale televisiechippen uitvinders prestaties. Hij wil hem heel graag ontmoeten want daar heeft hij als filmman ook nog een business idee over.
De "Havana Cavalry Gold Cup 2006" voltrekt zich onder een blauwe hemel en is een spannende wedstrijd tussen een sigaren-gesponsord team en een bier-gesponsord team. De beker is dan ook imposant maar wel scheef. Halverwege de wedstrijd rijden er twee staatsie auto's met vlaggetjes voor ons het veld op en daar komen de ambassadeur van Cuba en een paar ministers uit. Hoog bezoek. De perskliek is dan ook indrukwekkend.

Na het traditionele bagpipe blazen en stuntrijden (in galop speer oppakken en meteen erna een pet opprikken van het gras) en de prijsuitreiking is er een besloten feest met high-tea en daar kan ik de andere gasten eens echt ontmoeten. Ik praat een poosje heel leuk met de vrouw van de Cubaanse ambassadeur, die er schitterend uitziet met een cyclaam roze shawl. De polowereld is een sjiek gebeuren en ik spreek dan ook de gastheer van gisteren en wat van zijn posh gasten opnieuw. Het eten is lekker, de champagne ook! Uiteindelijk raak ik in gesprek met een van de polo heren, een jongen van rond de dertig van goede familie die maar wat graag mijn nummer wil om me uit te nodigen voor de besloten after-party. Van mijn Indiase telefoon maakt me dat niet uit voor die paar maanden, dus welja. Alexandra is er inmiddels ook met Irena die ik gisteren leerde kennen. Die vinden een link voor de afterparty ook wel een plus. Meneer stelt zich voor als Captain Sorub Saudi, heeft 30 paarden en leidt een regiment van de 61e Cavalerie in Jaipur. Ik stel me dat even voor, voeg daarbij de Indiase stalknechten ratio, en krijg meteen middeleeuwse beelden voor ogen. Wat een gek land is dit eigenlijk! De Captain doet aan polo en schoonspringen en vertelt mooie verhalen over hoe hij met zijn mannen de Himalaya's heeft getrotseerd, en dat lauwe thee goed is tegen bevroren voeten. Het kasten systeem is hier naar twee kanten nog steeds werkend, al is het bij wet afgeschaft, en hier heb ik duidelijk te maken met de bovenkant. Maar het gezelligst wordt het met mijn twee auto-vriendinnen van het eerste uur. We lachen heel wat af. Ze geven me een lift naar huis en ik ben onder de indruk van de rijkunst van Kirsten, die op het eerste gezicht wat mutsig overkwam. Na drie maanden deed haar chauffeur vervelend dus ze heeft hem resoluut de laan uitgestuurd en is zelf gaan rijden. Dat durft hier haast niemand! En hoe! Ze passeert in de chaos alles en iedereen, is behendig en vlug met haar dikke BMW, en als er een troepje zeur-mannetjes bij het hek geld komt vragen stuift ze er gewoon tussendoor. Petje af! Volgende week gaan we met zijn drieeen iets ondernemen.

Verjaardag

And the Winner is: Vincent!

Even iets eten

Blij dat het weekeind is, even lekker huis opruimen, boodschappen aanvullen en geen drukte of gedoe. Na een mooie winkelescapade op de markt van Lajpath Nagar (stofjes-kralen-zijde-bandjes.....) lekker naar huis, weblog bijwerken, en uitslapen op zaterdagmorgen. Even lezen in het zonnetje op het dakterras, en vanavond maar even kijken of Alexandra zin heeft samen een hapje te eten. Ze reageert enthousiast en om 6 uur zit ik op haar bank naar haar ontwerpen te kijken. Ze ontwerpt tassen, mode en home-furnishings voor modebedrijven en is net met een nieuw programma gestart. Ik voel me er heerlijk thuis, tussen de samples en borduurderij en tekeningen en scharen spelden lapjes naalden, het lijkt mijn eigen huis wel.

We gaan naar de wijk Vasant Kunj, daar is een feest waar we via de baas van de Havana sigaren importeur India zijn uitgenodigd, blijkt. Chetan Seth is getrouwd met een filmproducente die in India furore maakt, ze komt zo terug uit New York. Hij laat ons zijn Italiaanse villa zien, een farmhouse met een zeer professionele, enorme keuken, eenderde van het grondoppervlak van het huis wordt erdoor in beslag genomen en overal hangt schitterende kunst. We krijgen een glas wijn en dan vertrekken we naar het pre-polo feest in een ander farmhouse. Morgen wordt er weer gespeeld en Chetan Seth is de organisator en hoofdsponsor.

De complete Delhi jetset blijkt aanwezig te zijn. Een heuse Gucci-Prada-Dior-diamanten parade trekt langs. De eigenaar van een groot Indiaas biermerk viert zijn verjaardag thuis. Een breed bordes wordt geflankeerd door twee grote marmeren olifanten die in een plas rode waxine lichtjes staan. In het huis zelf staan letterlijk honderden van die rode lichtjes. Overal glamour-vergulde-krullen-barok spiegels chaises longues consoles glitter rood pluche beeldjes friemels kaarsen lantarens. Je weet niet waar je kijken moet, dit is nou een echt fout oosters sprookje! In de achtertuin is een grote dansvloer gelegd met disk-jockey en discolampen, waar ze heerlijke dansmuziek draaien. Een mix tussen hip-Indiaas en disco 80's. Prieelen van witglanzende stof met zachte witte lounge banken en vuurtjes erin staan her en der en overal losse stoelen van hetzelfde. Op iedere tafel staan waterpijpen. Ik probeer dus voor het eerst minttabak uit een shisha en het smaakt best lekker. De vrouwen zijn enorm zwaar opgemaakt, dikke lagen parelmoer en lippenstift, en iedereen draagt westere merkkleding. We ontmoeten Rohit Bal, een bekend Indiaas mode ontwerper, en ik dans met een paar van zijn mannelijke modellen, stuk voor stuk bloedmooie ijdele "Ken"-poppen. Een paar keer proberen ze me een kus op de wang te geven onder de opmerking "You are soooooo cute!" Een luid en duidelijk "Yes! My husband says that, too" helpt daar prima tegen! Zou zo heel graag even met Noud hier willen zijn! Ik ontmoet allerlei filmjongens, polospelers, investment-bankers, de oprichter van het kledingmerk Mexx, acteurs, designers...er is pers aanwezig maar de sfeer is echt gemoedelijk en los. Ik geniet vooral lekker van het dansen.

Als we helemaal moegedanst zijn gaan we door de rode-lichtjes-kathedraal terug naar de voortuin want daar is een geweldig buffet van wel 50 meter. met prachtige bloemenranden erlangs. Alleen al de toetjes-tafel is tien meter lang en er staan geen twee dezelfde gerechten. Raar hoor, onder de Indiase sterrenhemel om drie uur s'nachts aan de kaviaar, oesters en champagne...Een traditioneel geklede bediende loopt met een gigantische zilveren pot met Kashmiri thee, die roze van kleur is en geurt naar verse kardamon en andere kruiden. De hete thee smaakt heerlijk, de nacht is fris en het is fijn om lekker aan tafel tot rust te komen. De chauffeur van de heer des huizes levert me om vier uur in de ochtend netjes af bij mijn voordeur, en ik kan weer een leuke Indiase herinnering aan mijn lijst toevoegen.

Cursus

En dan is er de introductiecursus voor de nieuwe medewerkers van Nucleus. Op de eerste dag kom ik veel te laat binnen omdat de chauffeur het adres niet kan vinden en we een tour door Noida maken van een half uur. Ik word door de bewaking de klas in gebracht en vijfentwintig gezichten staren me ongeneerd aan. Voor het bord staat een imposante Sikh met tulband met een zwaar accent te vertellen over "the Nucleus Way". Dat je best kritiek mag hebben op een meerdere als je denkt dat je een beter idee hebt, dat je moet samenwerken, dat het werk geen individueel wedstrijdje is....dat het erom gaat of iets met kwaliteit en werkend wordt opgeleverd en niet om je van het eigen taakje af te maken. Wel precies de dingen die je in dit land makkelijk ziet fout gaan. De tweede les gaat over "Buzznuzz Eduket" en wordt gegeven door de Indiase variant van de hoofpersoon uit de serie Absolutely Fabulous, zelfs in haar dwingende "HMMM?" na een vraag. Hoe kleed je je, hmmm?? (dia's van mannen in pak en dames in mantelpakje). Hoe doe je aan de telefoon? (vriendelijk praten, telefoonnummer l a n g z a a m opsommen bij voicemails) Hoe geef je een hand? (drie seconden vasthouden, ook de vrouwen een hand geven) Maar wat geen Indier doet is zijn naam zeggen aan de telefoon, je hoort altijd een wat ongeinteresseerd "hullo"-gemompel. Weinig professioneel natuurlijk. Maar daarover niets op haar checklist.
Geleidelijk aan door de week worden de sessies meer inhoudelijk. Inleidingen over de verschillende Business Units, wie de klanten zijn, hoe de Nucleus software functioneel werkt ("Data is evellible herr"). Ik leer enorm veel meer over hoe een bank werkt, want dat is wat Nucleus maakt: software voor de harde bankiersprocessen in de backoffice. En ze doen dat goed ook: het bedrijf loopt als een speer en de grote banken stappen erop over.
De cursus neemt een onverwachte wending als ik ze in het Hindi een voor een vraag hoe hun naam is en we een keer samen hebben geluncht. Met mij in de rol van vraagbaak ontstaat de tot nu toe stelselmatig ontbrekende interactie in de klas. "Noem eens een beroemde Nederlandse popster?" Hoeveel kost een motorfiets in Nederland? Hoe hoog is jullie inkomstenbelasting? Woon je nog bij je ouders? Niet eens zo vreemd dat ze die vragen hebben want ik heb in Delhi in zes weken misschien drie vier buitenlanders gezien op straat, ik snap dat ze de kans willen grijpen. "Wat is jullie beste exportproduct?" Ben je hier alleen? Wat voor baan heb je thuis? Wat eten jullie daar? (Ongeloof en hilariteit bij de vraag of we echt varken eten) Welke talen spreek je? Ik zit achterom op mijn stoel en er zitten er zes op de rij achter me te vuren. Ik kan de vragen nauwelijks bijhouden en voel me nogal een schooljuf als ik kort wat achtergronden geef.
Maar het juffrouwschap kan erger. Ankor heeft bij het voorstelrondje in de klas al overdadig het woord gevoerd want hij is dichter en houdt van taal, zegt hij. Hij gaat hier in de programmeurshoek aan de slag. Hij is meteen alert als hij de taal Duits hoort noemen, daar wil hij meer van weten. De volgende dag heeft hij een schoolboek bij zich, helemaal beduimeld en zwart van Delhi-stof, "Deutsch als Fremdsprache". Een goedkope Indiase nep-editie op krantenpapier. Ik krijg acuut tweede-klas-gymnasium-visioenen, wij hadden ook dat boek! Op zijn verzoek doe ik in de vrije middagpauze een lesje Duits uit de losse pols voor het bord: "Guten Tag, Herr Singh, wie geht es Ihnen?" De klas loopt geleidelijk weer vol voor het middagprogramma maar de nieuwkomers doen geconcentreerd mee. Voor ik het weet is d grap een echte les geworden en ik een echte docent die beurten geeft. "Guten Tag Frau Prasad, guten Tag Herr Lakshminarajanan!" Maar hoe leg je nou aan een stel Indiers de Duitse uitspraak uit op een manier die ze onthouden? Ik zet mijn joker in en die werkt fantastisch.. de Engelse notatie.
Eegkh beenn frowe Zeedurss. Veeh gate ess eeh-nenn? Beess moargenn! Dung-keh! Oont awe-f veedur-zeyhn!

Wegwerp

Voor snacks op straat. Sterk, licht, stapelbaar, lekvrij, milieuvriendelijk, lust voor het oog. Komt na reis in volle boodschappentas ongeschonden aan. Materiaalkosten nihil. Enigszins arbeidsintensief. Bladeren zitten met een vezel op elkaar genaaid.

"LapjesPath" Nagar

Zo! Lekker vrije dag vandaag. En dus? Winkelen Bij Lajpath Nagar oftewel Het Kralen en Stoffen Paradijs Van New Delhi. Ik ben er een keer eerder geweest samen met Naina Lal. Zij is de huis eigenaresse waar Robbert zijn appartement huurt, een bijzondere vrouw. En een bijzonder hartelijke persoonlijkheid. Al 20 jaar heeft Naina met een partner samen een atelier voor het borduren van sari's en er zijn inmiddels honderd borduursters voor haar aan het werk, via een franchise concept. Ze leidt ze eigenhandig op. Ze ging inkopen doen voor de zaak en haalde me op van huis om met haar mee te gaan, want ik heb haar ooit heel duidelijk gemaakt dat ze zo ongeveer mijn droombaan heeft: lekker de hele dag met kleuren en ontwerpen in de weer en prachtig materiaal. En daar dan ook nog eens goed geld mee binnenhalen, want de zaak van Naina Lal is beroemd. Ze heeft me haar adres voor zijde laten zien en me voorgesteld aan de eigenaar. En de wolfederatie en de bandjes-en passementen handelaar. En de kleermakerij, waar je voor een symbolisch bedrag kleren laat maken of kopieren. Dat wordt zijden couponnetjes inkopen. En Donna Karan kopieer-jurkjes meebrengen! En dan maar op laten meten en laten maken!Maar vandaag ben ik alleen en kan ik precies overal blijven hangen waar ik wil en zo lang als ik wil. Eerst de bandjes winkel. Ik stel een cadeaupakket samen voor een van de Mutsen in Nederland, maar ik weet niet waar ik moet kijken. De foto hierbeneden laat ongeveer tien procent zien van wat de bandjesman in collectie heeft. En dan ben ik nog maar bij de eerste specialist. Metertje zijde zus metertje zijde zo? Pondje kralen hier? Bosje borduurzijde daar? Rolletje band? Onsje pailetten? Het is om in te verzuipen en echt goedkoop en dat vind ik helemaal niet erg!
Ik zoek daarna twee sari's uit en zo'n yoga-fladder pyama in een drukke winkel waar het gonst van vrouwen-getetter. Dan naar de kleermaker om er een topje bij te laten naaien en de zoom te laten tegenwerken. Een paar rode schoentjes van kamelenleer met gouden sterretjes voor maar 7 euro. Ze zitten als gegoten, want ik heb "Indiase voetjes" volgens Alexandra. Ik kan er weer tegen. En Indiase flodderkleren kun je hier gewoon aan naar kantoor, de dames managers lopen er ook in! Veel makkelijker dan mijn incomplete collectie pakjes rokjes bloesjes tasjes panties pumps uit de koffer! En je schijnt er veel goodwill mee te kweken. Er is onderzoek gedaan en 25 van de 35 echte topvrouwen op raad van bestuurs-nivo in multinationals en de regering dragen de sari altijd. Ook bij congressen en aandeelhouders vergaderingen. Die optie ga ik lekker uitbuiten de komende vijf maanden. Ik weet hier nu waar de pinmachine zit.... Oeioeioeioeioei!

Sport !?! Ik?

Sport sport sport is niet bepaald mijn favoriete programma. Maar de sportdag van de Nederlandse Vereniging in Delhi ga ik niet missen. Die vindt de hele zondag plaats op een prachtig landgoed van een Nederlander die directeur-India is van een bekende oliehandel. Een "farmhouse" noemen ze dat hier. Het is buiten Delhi en heeft voorzieningen waar sommige Indiase 5-sterren hotels wel eens iets van zouden kunnen leren. Lange oprijlaan geflankeerd door cypressen, tennisbaan, badmintonveld, bijna volwassen voetbalveld, mooi buitenbad met veel badhuis eromheen en overal glooiende sappige grashellingen, in het hete Delhi behoorlijk bijzonder. Als we aankomen is het al een gezellige bedoening rond een grote tafel op een beschaduwd terras met koffie en allerlei lekkers. Het eerste programmapunt is even ontspannen om erin te komen: een pittig uurtje yoga op dat geurige gras. Pittig inderdaad. Behoorlijk zweten en in allerlei kreukels kruipen waardoor je spieren voelt trekken die je niet eens hebt. Er wordt geklaagd dat we niet meer kunnen sporten wegens overbelasting. Iemand heeft haar prive yogalerares beschikbaar gesteld, die ze zelf vijf dagen per week aan huis krijgt. Dat is hier wel gebruikelijk, dat diensten aan huis komen, fysiotherapeut, schoonheidsspecialiste, de lerares voor dit of dat. Als we helemaal gestretched, getwist en opgefrist zijn ben ik aan de beurt voor een paar potjes badminton op de baan. Na tien jaar valt het niet eens tegen, maar ondanks mijn partner - de real estate regelaar van de ambassade - verliezen we toch. Het is best leuk eigenlijk, ik vraag me af waarom ik me nooit druk maak over sport. Ben er waarschijnlijk gewoon te lui voor, ik loop draai spring ren vlieg beweeg zonder te sporten al meer dan genoeg. Er is een fijn briesje, zelfs in de zon is het goed uit te houden. Potje jeu-de-boule met een paar dames met kinderen - hardstikke leuk - het getennis laat ik over aan degenen die het allemaal echt serieus nemen. En dan is er alweer lunch, met Hollandse kaas en gewone bruine boterhammen. Heerlijk! Het is inmiddels een stuk drukker geworden, ik tel tegen de 40 volwassenen, 30 kinderen en wel 15 pubers van rond de veertien jaar en de hele dag geen gejengel of geflikflooi maar ze zijn gewoon lekker aan het spelen. Het is leuk om te horen wat de kinders elkaar standaard vragen bij de eerste ontmoeting:"Wat spreek je?" De meesten sommen meteen twee, drie talen op, de gekste combinaties, en dat hoor je ze ook allemaal door elkaar gebruiken. In de middag ga ik vooral voor de leuke gesprekken en de nieuwe Delhi-contacten. Ik spreek bijvoorbeeld iemand van Unicef, en een juriste die alles van mijn eigen wettelijke werk-onderwerp heeft uitgezocht maar dan voor KLM, en natuurlijk zijn er veel sterke verhalen over de stunts gevaren avonturen tripjes rariteiten die je in India over je heen krijgt. Alexandra is er ook met haar broer, die houdt het internationale IT gebeuren van Lockheed in de gaten. Ik wissel telefoonnummers uit met een stel van twee jongens. De een is Indiaas en bedrijfskundige maar geeft opleidingen aan medewerkers bij een Amerikaans merk voor schoonheidsproducten. De ander, Nederlander, is Tibet-specialist voor bijvoorbeeld instanties, NGO's en de media. Het is eigenlijk alweer veel te vroeg laat. Binnenkort regelen ze ook Sinterklaas, een koffietafel ergens, kerstborrel ga ik missen, en in april ?!?!! Koninginnedag, het grootste Nederlandse evenement dat je hier kunt krijgen. Nog een vrijwilliger nodig? Heb er wel wat ervaring mee... Coeba's Koninginnedag

Mediteren maar!

Winterfestival in het Global Arts Village. Dat is een landgoed met een artistiek verantwoorde villa in een prachtig park met hangende bomen, bloemen, vijvers, pauwen en een gastenverblijf waar groepen buitenlandse kunstenaars huizen. Eigenlijk is het festival een bloemlezing van de soorten meditatie waarvoor je een cursus kunt nemen, een voorproef-dag dus. De sfeer is dan ook behoorlijk "yoga". Meditatiedocenten met lange haren en dunne wijde gewaden lopen elkaar overdreven lievig te begroeten beknuffelen zegenen en ik word er meteen in meegenomen. Het is vroeg, nat en frissig in het park als ik naar de eerste sessie ga."Dynamic Meditation" staat er op de deurpost. Ik heb nooit ook maar iets op dit vlak gedaan, geen meditatie, geen yoga of wat dan ook. Dus laat het maar gewoon over me komen. En hoe gaat dat? Er is zweverige muziek met gamelan achtige instrumenten en we krijgen wat uitleg. Tien minuten onregelmatig uitademen door de neus snuivend “om chaos en afbraak te laten beginnen”. Daarna alles doen wat lichaam en geest je ingeven “om de katharsis te voelen”. Dus brullen, huilen, lachen springen, rollen, wat er maar in je lichaam opkomt. Ik vind het niet makkelijk want de muziek is ritmisch en het enige wat vanzelf komt is een dansje. Maar dat hoort erna pas. “Dance in celebration” is de boodschap voor de volgende fase. De hele sessie is met de ogen dicht. Ik merk dat ik alles heel intensief doe: bewegen, ademen, dansen, ik zweet en ben helemaal moe. En het is pas tien uur! Aan het eind mogen we op onze matrasjes gaan liggen en uitrusten. Dat was dus een meditatie uurtje. Erna volgt een lezing onder het grote bamboedak waar je gemoedelijk op pasha-matrassen en kussens op de vloer hangt. Ze leggen uit wat de traditionele drie wegen tot verlichting zijn. De weg van de Fakir (lichaam centraal bij de ontwikkeling) van de Monnik (geest) en de Yogi (verstand). De Armenier Gurdjeff combineert ze alledrie in de “Vierde weg”. Gurdjeff movements zijn oefeningen waarbij je moet tellen of opsommen en voelen en bewegen tegelijk. Daarin moet je combinaties maken om gek van te worden. Ken je eenmaal een lastige sequentie van tellen en bewegen, en dan moet het daarna weer achteruit! Of met stappen overslaan volgens steeds ingewikkelder telpatronen! En alle ledematen doen onafhankelijk eigen patronen. Eigenlijk net als jonge kinderen motoriek en denken leren integreren door “Papegaaitje-leef-je-nog?” maar dan woest moeilijk. Alleen met constante, diepe concentratie en veel herhaling lukt het. Doel is hoofd-hart-fysiek in balans te leren functioneren. Er volgen nog veel soorten yoga en meditatie die ik niet bij naam onthoud. Derwish-dansen om in trance te komen en meer lezingen en tenslotte een ferme buikdanssessie (women only). Ik word afgeleid door de mooie bamboe constructies van de daken en de omgeving. Maar al met al heeft het gewerkt: Om 7 uur s’avonds heb ik spierpijn en het plan om een yogalerares te zoeken voor aan huis. Als Stientje en Carolijn er zijn kunnen we dat iedere dag gaan doen. Moet ik ook maar zo’n fladderpak gaan kopen...en een matje!

Personeel!

Angelina en Raina komen iedere dag met zijn tweeen naar boven om hier het huis schoon te maken, met een derde dame voor de toiletten wier naam ik niet weet. En dat is nodig. In Delhi is het erg stoffig en de dikke smog in de lucht geeft een zwart waas over alles, ook binnen, en in no time. Als je een dag of wat niet dweilt heb je zwarte voetzolen als je over het marmer loopt. Het is ook standaard om daar personeel voor te hebben, en niet een of twee, nee hoe meer hoe meer status natuurlijk. En daarin zijn er rangen en standen. De chauffeur heeft de hoogste status, dan komt het hoofd van de huishouding, die weer opzichter is over de rest. Dan de kok, de guard (of meer, voor nacht- en dagdienst) en daarna een rij schoonmaaksters in rangen, de toiletten schoonmaakster lager dan die voor het stoffen en vloeren dweilen. En dan de tuinman. Een beetje gezin heeft dit allemaal, als ze tot de iets betere klasse behoren. Het gaat ook vaak niet over huishoudens met drie of vier personen. De huizen in mijn wijk zijn complete villa-achtige flatblokken, panden met wel drie of vier zeer ruime appartementen met vele badkamers, waar de verschillende generaties eigen verdiepingen bewonen. Er is standaard aan de achterkant van de huizen een soort torenflatje van vier verdiepingen op elkaar gestapelde kamertjes, met een ijzeren wenteltrap van buiten. Daar wonen de bedienden in principe en dat is niet riant. De panden staan rug aan rug met een "service lane" ertussen waar het een vuilnisbelt achtige bende is met hutjes en vuurtjes, en honden. Aan de voorkant zie je alleen mooie tuinen en sjieke panden. Bedienden hebben ook vaak golfplaten huisjes op de platte daken, waar zich waslijnen en vuurtjes en hele woongemeenschapjes ontwikkelen. Een groot deel van het personeel wordt dus gedeeld met zo'n heel pand. Ik deel met de familie Gujral, de huisbaas beneden, hun guard en de schoonmaaksters. Een chauffeur heb ik zelf, binnenkort. We hebben veel lol met de meiden. Ze maken wel schoon maar er is tussendoor vaak veel pret om het Hindi en op het whiteboard in mijn zitkamer schrijf ik de letters, dat vinden ze leuk om me mee te helpen, al is de een Bengali en de ander uit Bihari, hun Hindi is erg beperkt. Angelina woont in Delhi met haar man, en de kinderen zitten op school bij de schoonouders ver weg in Calcutta. Die ziet ze niet vaak. Ze wordt iedere dag door haar broer hier gebracht en weer opgehaald hier. Samira houdt ervan met make-up anderen op te tutten en zo komt het idee om de dames eens mooi te maken. Dus de afspraak voor de volgende dag is: komen met je mooiste sari en dan gaan we tutten en foto's maken. Ze zijn helemaal opgewonden bij het idee. Het nieuws komt duidelijk over, ondanks dat ze geen Engels spreken. Angelina heeft twee sari's mee, kan Raina er een lenen, en haar mooiste sieraden. Als een volleerd actrice poseert ze. En.. zijn dit filmsterren of niet? Als ik de volgende dag in de computer de diashow laat zien komt het voltallige personeel meekijken en liggen ze helemaal dubbel: "Angelina and Raina Bollywood!"

Gas, water, licht..

Electriciteit is tegenwoordig ook in landen met wat primitievere infrastructuur wel doorgedrongen, en dat is maar goed ook anders kon ik dit niet schrijven. Nou betekent dat nog niet dat de infrastructuur dan ook betrouwbaar en veilig is, in India in ieder geval niet. Ik heb er net een staaltje van meegemaakt. Mijn appartement heeft 12 draaimolen-ventilatoren aan de plafonds, 5 airco's en 4 boilers voor 3 badkamers en de keuken. En natuurlijk een regimentje lampen en electrische huishoudelijke apparaten. Dat alles loopt op netstroom. Het is gebruikelijk dat de stroom er zo af een toe een half uurtje niet is in India. Vooral in de winter als iedereen gaat rommelen met electrische kacheltjes, of in hartje zomer, als alle airco's voluit aanstaan. Daarom hebben de sjiekere huizen een eigen aggregaat op diesel dat het overneemt als het misgaat. Als je een huis huurt is dat een van de hoofdpunten waar je op let. Op de oprit hier staat er een zo groot als een flinke container. Alleen het koken gaat op gas. Het komt uit grote vaalrode gasflessen van 40 liter - twee maanden koken voor een gezin. Je ziet op straat mannetjes op een fiets wel tien van die dingen vervoeren.
Gisteren was er kortsluiting en de aardlekschakelaar sloeg over: alles donker. Bij de voordeur heb ik een knoppenpaneel met wel 30 groepen, krakkemikkig, vies en stoffig. De huisbaas vond het geen punt. Na vijf keer proberen onder heftig flitsende stroomschichten in het kastje zette hij de stroom terug. En dan nog: maar een op de drie stopcontacten doet het, en je moet eerst met een breinaald in de stekkergaten een strak verend soort luikje omhoog duwen om een gat te krijgen waar de stekker in wil. Dat gaat ook bijzonder lastig. Veiligheid dus op zijn Indiaas: OK als je het niet gebruikt maar extra gevaar als je daadwerkelijk stroom wilt. Ik heb al een paar schokken te pakken want wat moet je? In de grote badkamer bij de master-bedroom is de boiler groen uitgeslagen, dikke korsten koperoxide op de leidingen. Er komt opvallend weinig water uit. Een vervaarlijk knallend gepruttel van het verwarmingselement als je doucht, maar je mag blij zijn als je natte voeten krijgt onder een regenstraaltje lauw water. Nou is waterdruk hier zowiezo schaars, water zit in grote zwarte tanks op het dak waar ze het zelf heen pompen en dat is alle druk die je hebt. Vanmiddag was er alweer kortsluiting en dezelfde truuk bij de knoppenkast maakte het weer goed. Maar toen ik weer goed en wel aan de laptop zat hoorde ik een kletsend geluid uit die grote badkamer steeds harder! Snel kijken dus. Ik had de deur net op een kier toen ik een waterstraal onder geweldige druk door de badkamer zag spuiten, die had ik liever op de douchestraal gehad! Ernaast spoot een knetterende vonkenstraal van anderhalve meter uit een rokend stopcontact. De boiler was definitief ontploft, het water liep in alle stopcontacten en de vloer stond blank...Ik blij dat ik vanmorgen mijn douche heb overgeslagen!

Kennelijk is mijn idee over de veiligheid van Indiase installaties waar stroom aan te pas komt niet uniek. Van Vincent kreeg ik vandaag dit smeuiige stukje over de "vent van Queen Lizzie. Kennelijk zat hij er niet ver naast" aldus Vincent. Mar het heeft hem wel een schandaal opgeleverd.

"Prince Philip, who has been accused of insensitivity in the past, was touring a high-tech electronics company when he spotted a fuse box which looked less sophisticated than other state of the art equipment in the plant. "It looks as though it was put in by an Indian," he said. Kumar Murshid, chairman of the National Assembly Against Racism, said he was amazed that a man in the Duke's position of influence had said such a thing. "This sort of thing is of great concern to us because people look up to the Royal Family and expect them to set an example to the public," he told BBC News 24. The reality is that they still have considerable influence, so it is absolutely abysmal and disgraceful for him to say such a thing."
Buckingham Palace has apologised for an off-the-cuff remark made by the Duke of Edinburgh which has angered race campaigners.

Concerto Italiano

Op deze zonnige smog-vrije zaterdag zit ik lekker van de Hindustani Times op mijn dakterras te genieten - vijf nieuwe gevallen van Dengue In Delhi - als ik een telefoontje krijg dat er twee concertplaatsen vrij zijn vanavond half zeven. Wat precies snap ik niet helemaal, naar het is in het Oude Fort van Delhi - Purana Qila - en het zal een heel spektakel worden. Robbert heeft wel zin om dat eens mee te maken en we rijden naar Defence Colony om de kaarten te halen en dan meteen door. Vierhonderd meter voor de ingang staat het verkeer hardstikke vast, geen beweging zelfs na twintig minuten. We stappen uit de auto en lopen naar de ingang tussen de stroom luid toeterende auto's - toeteren hoort in Delhi als je ongepland stilstaat. Er komen allerlei gesoigneerde lieden uit andere wagens die ons voorbeeld prijzen. Een paar wel heel dikke auto's met nummerbord CD 1 halen ons in, daar zitten ambassadeurs in. Het publiek ziet er behoorlijk sjiek uit, veel westerlingen zijn er, kortom het belooft wat. De toegangspoort is prachtig verlicht, en we lopen door een eindeloze allee van verlichte palmbomen naar het eigenlijk fort, een meer dan stijlvolle entree! Het hele gebeuren is georganiseerd door de Italiaanse ambassade, het Italiaans Cultureel Instituut en de Indiase Raad voor Culturele Relaties. Er is dan ook een heus Italiaans orkest uit Parma met twee goeie Italiaanse solisten - Daniela Bruera en Luca Canonici. Aria's uit Italiaanse opera's afgewisseld door de synfonia's daaruit zijn het repertoire. Je waant je tegen het decor van het verlichte oude fort echt in een klein Italiaans stadje bij een exquise uitvoering. Maar we zijn en blijven in India! Wat betekent dat alles formeel klopt maar in de praktijk niet werkt. Want...natuurlijk zijn er drie keer zoveel aanwezigen als plaatsen en loopt het surplus ongestoord door de muziek heen te telefoneren in het gangpad. Staat er naast het podium gezellig een aggregaat van wereldklasse mee te grommen. Is de muziek flink versterkt met blikken luidsprekerboxen, zodat ook op de eerste rij de originele orkestklank niet meer is te horen. Begint er tijdens een gevoelige aria een hardnekkig timmermannetje naast de tribune spijkers met koppen te tikken. En is na de pauze het verzoek, exclusief voor de mensen op de eerste rij, om de telefoon uit te zetten en stil te zitten "om de uitvoerders niet te storen bij het spelen". Niet omdat we graag stilte willen voor het beluisteren van een mooi concert. Want dat was het.

Kost dat?

Zoals in veel niet-westerse landen moet je in India bij alles afdingen, iets kopen zonder discussie kun je wel vergeten. Er zijn altijd truuks dat ze geen wisselgeld hebben of je zogenaamd niet snappen waardoor je meer betaalt, en je wordt gezien als een wandelende portefeuille. Je zou kunnen denken dat alles dan nog steeds zo goedkoop is dat het allemaal niet uitmaakt is maar dat klopt niet. Een kilo appels is ook in Nederland geen twee euro, en als je tien keer meer betaalt dan de lokale bevolking voel je je echt wel bedrogen. Gelukkig staat op de producten in de supermarkt altijd een maximum retail prijs. Al is die vaak slecht te ontdekken tussen de kleine lettertjes. De kunst is om bij de andere gangbare producten erachter te komen wat de gewone prijs hoort te zijn, want als buitenlander wordt je die nooit verteld als je iets koopt. We hebben er al een paar op een rijtje:

55 rupiah = 1 euro. Voor 100 rupiah kun je een keus maken uit deze lijst:

1 driedubbeldik chicken Maharadja menu bij de Mc Donalds
32 pasfoto's bij de fotograaf
100 fotokopieen op rozig papier, gesorteerd en geniet door de bediende
1 grote schaal tandoori kip genoeg voor 4 personen bij Karim's
50 overhemden laten strijken bij de strijkservice op straat
1 originele(!) dure merkblouse op de markt waar de fabrieken hun outlet dumpen
17 kilometer rijden met de autoriksja
25 kakelverse eieren
1 opschrijfboekje, handgeschept papier met zichtbare bloemblaadjes, gebonden in harde kaft met zijde en kralen borduursel
5 flinke porties butter naan - dikke stevige dubbele pannekoeken met boter
5 keer over de tolbrug van Delhi naar Noida
33 keer je schoenen laten poetsen
1 boete voor het niet omhebben van de autogordel
500 gram heerlijk warme koekjes van de koekjesman op straat
1 maand de krant Hindustani Times of de Times of India op de mat
100 mobiele belminuten binnen de regio
1/2 rol dun Indiaas pleepapier - hier meer dan een euro per stuk
1/4 glas (!) smerige wijn in een restaurant
1 1/2 liter Kingfischer bier uit de supermarkt (3%)
1 liter neppige jus d'orange
4 liter volle melk

Dagelijkse hulp in de huishouding voor stoffen, boodschappen, wassen, strijken kost 2000 rupiah per maand. Een taxirijder in dienst bij een bedrijf krijgt 7000 rupiah per maand betaald. Een Engelse roman in de boekhandel kost 300 rupiah, een cd ook. Een maand breedband internet kost 699 rupiah, met gratis vaste telefonie lijn erbij. Een handgeweven zijden sjaal kost 150, of misschien wel minder..

Maar om hier in India te mogen zijn is gewoon onbetaalbaar!

Huisgenote

Mijn huis bevalt prima. Het is licht, ruim, er staan de juiste meubelen in, koloniaal en antiekerig, en de indeling is helemaal zoals je hem zelf zou verzinnen. Niet de holle donkere kamers die je in andere huizen ziet, maar een eetkamer die aan de woonkamer zit als een zijvertrek, een voordeur met glas die er meteen op uitkomt, en een gang naar twee grote slaapkamers. De mijne is wel 6 bij 6. Aan alle kanten balkons met dubbele glazen deuren en natuurlijk voor de zitkamer het grote marmeren dakterras, waar je komt via een paar treetjes bij mijn voordeur. De vloeren zijn van prachtige platen wit marmer met donkergroene randen, maar dat is hier standaard in alle huizen die ik heb gezien. Drie marmeren badkamers met ligbad en douche (ook standaard in deze contreien). Er ligt een krant op me te wachten bij de voordeur, en om half elf staan Angelina en haar jongere zusje Raina voor de deur met schoonmaakspullen. Ze geven het huis een grondige beurt en hebben er veel plezier in als ik met hen ga tellen in het Hindi en zij met mij in het Engels. Ik weet nu ook wat zeep is in het Hindi - bij de volgende les kunnen we de dweil en de bezem behandelen. Dan is er een telefoontje, Sjors en Samira komen eraan. Samira krijgt een van de slaapkamers om tijdelijk te wonen tot ze een eigen huis heeft. We bespreken s'avonds bij de koffie aan de grote tafel de bandieten-streken van de aggressieve makelaars. De makelaar heeft zelfs dreigtelefoontjes op Samira's mobiel gepleegd, met dronken verhalen en zonder zijn naam bekend te willen maken. Maar het nummer van de sufferd is gewoon te zien, en als we een uur later terugbellen krijgen we van de collega te horen wiens nummer we hebben gedraaid. Snuf en Snuitje zouden dat beter aanpakken! Ik begin maar aan een breiwerkje en Samira lijkt het ook wel wat om dat eens te proberen. Ik heb zat breinaalden en wol, dus dat kan! Ze kan het nog gewoon van vroeger en ze vindt het echt leuk. Het is hardstikke gezellig zo. Grote hilariteit bij de jongens om het gebrei de volgende dag op het dakterras natuurlijk. Maar Marchien (collega uit Nederland) snapt ons wel. Die weet gewoon dat breien HIP en HET NIEUWE YOGA is, en Madonna doet het ook!

Verhuisd!

Het gaat zomaar heel snel. Na de moeilijkheden met de makelaar en het huis van Sjors en Sammy is het erg gek dat mijn huis gewoon zomaar voor me is klaargemaakt en ik er ineens in woon. Kwestie van koffers inpakken, in de auto zetten, stukje rijden, en boven weer uitpakken. Maar wat een verschil! Ik woon nu op een echt eigen adres in Delhi, No. B-413, IInd Floor, New Friends Colony, New Delhi-110025, boven de familie Gujral. Het eerste wat ik doe is de bedden opmaken, de spreien met goudbrokaat van de markt bij Janpath erop leggen, en een tafelkleed op de enorm lange tafel. Tekenspullen in een paar grote bekers op tafel, brei-bende ernaast, laptop opstellen, kleren in de antieke koloniale kasten met de spiegels, draperietje hier, Indiase geborduurde grand-foulard daar en klaar. Zo, hier hoef ik de eerste maanden niet weg! Nou ja..als het contract en deposito geregeld zijn door ING Vysya. Dan staat het pas echt vast. Tot mijn verrassing komen er dezelfde middag drie mannetjes met een doos rommel om internet aan te sluiten. Er is net een breedband aanbieding van Airtel en je krijgt er een vast telefoonnummer gratis bij. Dus vooruit: het nummer is +91-11-4658149. Voor de betere opties om mij te bellen zie onder menu item "Coeba in India" op mijn India site. De drie engineers krijgen het internet maar niet aan de praat. Ik help ze op de computer met de netwerk opties en moet ze aanwijzen hoe je kunt "pingen" maar het lukt echt niet. En ze spreken nauwelijks Engels. Na twee uur tobben wordt er een vierde opgepiept. En hoera! Mijn lifeline werkt al na vijf minuten! Kan ik tenminste skypen en mailen, vooral met mijn ernstig gemiste droomprins thuis!Als de internetbrigade uit het zicht verdwijnt, mijn trappen af, moet ik alhaast vertrekken voor het volgende programmapunt.
Ik heb vanavond afgesproken met JW bij het Ashok hotel. Ik ken hem via de VPRO internet-community en hij is hier regelmatig een paar dagen voor zijn werk in de energie business, ook een Utrechter. We eten met zijn collega erbij een hapje in het Chinese restaurant van het Ashok en dat is echt goed, lekker en gezellig, hele potten groene thee gaan erdoor. Natuurlijk gaat het gesprek vooral over India en ik krijg veel goeie tips van deze twee die al helemaal zijn doorgewinterd, en eigenlijk op doorreis zijn uit Dubai. Met een zwart-groene staatstaxi rijd ik voor het eerst op eigen houtje naar mijn eigen huis. Mijn eerste nachtje hier. Er zijn veel geluiden die je thuis niet hebt. Jankende en blaffende honden in meuten tegelijk. Continu klinken er gillende politiefluitjes, van wijkwachters en de prive guards. Die zitten voor haast ieder toegangshek in een hokje op een transistor radio de cricket samenvattingen te volgen. Het zoemen van airco's aan de buitengevels van gebouwen. Het getoeter van verkeer achter het parkje voor de deur. Jengelende muggen...En als je dan eindelijk in slaap valt: om 05.15 in de ochtend een koor van wel zes, zeven moskeeen met de azaan, de oproep voor het gebed. Ze zingen in fasen, iedere paar minuten begint er weer een volgende. En allemaal een ander liedje met dezelfde blikken luidsprekerstemmen. De luidste en meest nabije heeft een mooie en zuivere melodie, ronduit aangenaam om naar te luisteren. Maar mag het alsjeblieft op een ander tijdstip?