Concerto Italiano

Op deze zonnige smog-vrije zaterdag zit ik lekker van de Hindustani Times op mijn dakterras te genieten - vijf nieuwe gevallen van Dengue In Delhi - als ik een telefoontje krijg dat er twee concertplaatsen vrij zijn vanavond half zeven. Wat precies snap ik niet helemaal, naar het is in het Oude Fort van Delhi - Purana Qila - en het zal een heel spektakel worden. Robbert heeft wel zin om dat eens mee te maken en we rijden naar Defence Colony om de kaarten te halen en dan meteen door. Vierhonderd meter voor de ingang staat het verkeer hardstikke vast, geen beweging zelfs na twintig minuten. We stappen uit de auto en lopen naar de ingang tussen de stroom luid toeterende auto's - toeteren hoort in Delhi als je ongepland stilstaat. Er komen allerlei gesoigneerde lieden uit andere wagens die ons voorbeeld prijzen. Een paar wel heel dikke auto's met nummerbord CD 1 halen ons in, daar zitten ambassadeurs in. Het publiek ziet er behoorlijk sjiek uit, veel westerlingen zijn er, kortom het belooft wat. De toegangspoort is prachtig verlicht, en we lopen door een eindeloze allee van verlichte palmbomen naar het eigenlijk fort, een meer dan stijlvolle entree! Het hele gebeuren is georganiseerd door de Italiaanse ambassade, het Italiaans Cultureel Instituut en de Indiase Raad voor Culturele Relaties. Er is dan ook een heus Italiaans orkest uit Parma met twee goeie Italiaanse solisten - Daniela Bruera en Luca Canonici. Aria's uit Italiaanse opera's afgewisseld door de synfonia's daaruit zijn het repertoire. Je waant je tegen het decor van het verlichte oude fort echt in een klein Italiaans stadje bij een exquise uitvoering. Maar we zijn en blijven in India! Wat betekent dat alles formeel klopt maar in de praktijk niet werkt. Want...natuurlijk zijn er drie keer zoveel aanwezigen als plaatsen en loopt het surplus ongestoord door de muziek heen te telefoneren in het gangpad. Staat er naast het podium gezellig een aggregaat van wereldklasse mee te grommen. Is de muziek flink versterkt met blikken luidsprekerboxen, zodat ook op de eerste rij de originele orkestklank niet meer is te horen. Begint er tijdens een gevoelige aria een hardnekkig timmermannetje naast de tribune spijkers met koppen te tikken. En is na de pauze het verzoek, exclusief voor de mensen op de eerste rij, om de telefoon uit te zetten en stil te zitten "om de uitvoerders niet te storen bij het spelen". Niet omdat we graag stilte willen voor het beluisteren van een mooi concert. Want dat was het.