Jaipur

Om niet ieder weekeind opgesloten te zitten in een appartement in het a-relaxte New Delhi, hebben Samira en ik besloten dat we dit weekeind samen naar Jaipur gaan. Het hotel is zo geregeld via een meisje van kantoor Satna, die komt uit Jaipur. De reis erheen gaat per bus. Het is ongeveer 300 kilometer, vijf en een half uur rijden. We vertrekken om 6 uur s'ochtends in het donker, en de bus is verrassend comfortabel. Het wordt langzaam licht en ik geniet altijd van iedere rit in India, het is altijd heerlijk om uit het raam te kijken wat er allemaal op straat te doen is. Je blijft je verbazen over de kleurigheid en de bedrijvigheid. Uit de radio klinkt melodieuze Indiase muziek en daar word je meteen vrolijk van. Het nieuwe wat ik tijdens deze rit zie is een kameel die diep pikzwart van kleur is, van top tot teen. Ik wist niet dat die bestonden. Later in Jaipur legt de taxichauffeur uit dat dat een speciaal ras is dat hier in de buurt veel werd gebruikt als rijdier in het leger. Ze zijn ranker en kleiner dan de bruine kamelen en kunnen daardoor heel hard rennen: Hazewindkamelen!

We zitten in een annex van het Taj hotel, en dat Taj hotel is het oude Rambagh Palace, gebouwd in 1835 als kadootje voor de favoriete kamerdame van de toenmalige vorstin. Later werd het een buitenverblijf voor de familie zelf. De maharaja's van Jaipur woonden er tot 1957, daarna werd het een luxe hotel. Het heeft schitterende parken, waterpartijen, en terrassen en goeie restaurants waar we ook terecht kunnen.

We komen al om 11 uur aan en willen natuurlijk door naar het hotel. En natuurlijk is er een Indier die ons er "afzet". Opnieuw een staaltje Indiaas onstrategisch bedriegersgedrag zoals we dat kennen. Hij verkoopt een tuk-tuk rit en zet ons tweehonderd meter verder neer, blijkt dat het hotel om de hoek van de bus standplaats is. Bij aankomst gaat hij ook nog eens zijn taxidiensten lopen uitleggen en verkopen. Natuurlijk vertellen we hem duidelijk dat dat geen manier is. En verrek, volgende dag zien we hem weer op straat probeert hij het opnieuw met zijn taxi gepraat. We lopen hem voorbij en schreeuwen hem aggressief na dat we inderdaad een taxi nodig hebben maar nooit meer met hem willen praten omdat hij een bedrieger is gebleken! "No business for cheaters." Moet je hem nu op zijn neus zien kijken......

Maar Jaipur is geweldig. De hele stad is gebouwd van roze natuursteen - vandaar de bijnaam "Pink City" - en waar dat niet zo is hebben ze de kleur in stuukwerk aangebracht. Er is een ommuurd oud stadsgedeelte uit 1727, wel negen vierkante kilometer groot, waar alle straten in rasterpatroon lopen en portieken hebben waar de meest kleurrijke winkeltjes in zitten. Daar liggen ook paleizen en prachtige monumentale gebouwen, en schitterende stadspoorten in een mooie eenheid van stijl. Ik kijk echt mijn ogen uit en stop niet met het maken van foto's. Wat een verschil met New Delhi! Daar heb je gewoon geen monumenten, op een paar vervallen forten en lege moskeeen na. En hier is alles even monumentaal. Er is een bijzondere antieke sterrenwacht waar we nu even geen tijd aan besteden, want ik kom zeker terug met Noud, en dan twee keer zo lang. Ik voel me hier meteen helemaal thuis, en ook de mensen zijn er veel minder a-relaxt dan in New Delhi. Hoewel.. de "Yesmadams" zijn hier erger, die beginnen niet van drie maar al vanaf tien meter afstand op je in te schreeuwen dat je in hun shop met komen voor een sari. Er zijn wel meer bedelaars in de straten, die zie je in Delhi alleen bij grote auto-kruispunten.

Als we even onder een afdak ergens op een krukje gaan zitten met een flesje cola komt er een meisje van 14 naar ons toe, met haar broertje van 11. Ze spreekt perfect Engels (veel beter dan bijvoorbeeld onze chauffeurs in Delhi) en maakt maakt een gezellig en vrijblijvend praatje. We krijgen complimenten dat ons Engels erg goed is! Ze wil chartered accountant worden en verkoopt kraaltjes op de hoek. We kletsen wat en dan vraagt ze of Samira soms henna op haar handen wil, en ja, waarom niet? "Loop dan maar even mee naar ons huis, even de hoek om." We gaan zo'n monumentaal poortje door naar een binnenplaatsje en daaraan wonen ze met zijn vieren in een kamer. Ze hebben een achterplaatsje met een grote kist voor spullen die op slot kan, een gordijn met een kraantje erachter (de openluchtdouche), een kastmandje onder het afdakje met de schoolboeken erin, een ander mandje met het ondergoed van de hele familie, een stapel opgerolde matrassen voor de nacht, een beker met de tandenborstels, het hele huishouden bevindt zich buiten. Een gascomfort en een bak met blikken vaatwerk, een paar waslijntjes en dat is de openluchtkeuken. Terwijl ze op de grote kist buiten zittend Samira aan een beschilderde hand helpt, kijk ik binnen in de enige, donkere, kamer waar haar vader facetten in saffieren en amethisten zit te slijpen. Hij spreekt geen woord Engels maar zoonlief legt uit.

In de schemering eten we s'avonds op een van de terrassen van het Ambargh paleis in het Taj hotel. Er treden dansers en musici op en er heerst met de vele kaarsen en poortjes en marmeren prieelen een oosterse sprookjessfeer. Het eten smaakt heerlijk en we voelen ons allebei prinsesjes!
De volgende dag is het Amer fort aan de beurt, een paleis op de berghelling buiten de stad, met een tweede burcht erbij die nog veel hoger ligt. We klimmen helemaal naar boven en zien helemaal in de verte het waterpaleis van Jaipur en de stad zelf liggen. Wat een indrukwekkende muren en hoogte! Je voelt je echt nietig als je zwoegend naar boven ploetert, en krijgt ontzag voor de machthebber die hier zetelde. Er zijn groene papegaaien en apen, heel andere dan in Delhi, deze hebben net zo'n lange staart als de Kipling-aap. En er ligt overal vuilnis, zelfs op deze hoge verlaten locatie hangen de plastic zakjes in de bomen! We bekijken een heuse kanonnen gieterij, en het grootste kanon ter wereld op wielen staat er ook. Het is heerlijk weer want het is bewolkt en bij die enorme klim is dat maar goed ook, er waait daarboven een lekker windje en we genieten van het lopen en buitenzijn alleen al.

Op de terugweg in de bus lees ik in de krant dat er voor Jaipur een masterplan voor restauratie en conservering wordt gemaakt, de eerste keer dat zoiets in India voorkomt. En gelukkig maar! Jaipur is echt de mooiste plaats in India die ik tot nu toe heb gezien. Zo boordevol mooie architectuur waar je ook kijkt. En de kleinere prive huizen en winkeltjes kunnen stuk voor stuk wel een opknapbeurt gebruiken want ook hier doen Indiers niet an onderhoud. Ik heb een heel mooie collectie foto's en daar komt denk ik nog wel een slideshow van op mijn site!

Bedrog IV

Episode Vier uit een vervolgverhaal over mijn detective werk om de huurbaas aan te pakken. Hij probeert me zijn eigen tien maal zo hoge(!) rekening voor stroom te laten betalen inplaats van mijn eigen. Ik weiger al drie maanden te betalen, en er zijn nu brieven dat de stroom eraf gaat wegens wantbetaling. Dat kan me niet deren, want het is zijn huis dat dan donker wordt. Mijn juiste rekening heb ik eigenhandig bij het energie bedrijf losgepraat en ter plekke voldaan tot en met begin maart, wat me een vrije middag kostte. Ik wil de juiste gewoon van de huurbaas krijgen en niet bedonderd worden. En al helemaal niet als je weet dat het bedrag zo groot is als een Indiaas maandsalaris.

Maar is het nou op de aangekondigde dag donker geworden? Ja! De stroom viel uit. Ook bij mijn appartement, dus ik zat hem even te knijpen. Het bleek een ordinaire power-black-out, opgevangen door het eigen aggregaat, die heb je hier dagelijks. Ze zijn kennelijk niet erg precies met de uitvoering van hun afluit dreigementen.

Ik heb hulp ingeroepen van mijn werkgever, en vandaag gaan we meneer Gujral bellen voor een hartig woordje. Er is van mijn werk een Indier naar het energiebedrijf geweest en die ALLE rekeningen van het hele voorgaande halfjaar van Gujral heeft gekregen, van alle drie afzonderlijke verdiepingen, alle drie accounts op dit adres. Tot zover het begrip "Bescherming van prive informatie" in India! Maar het komt fantastisch goed uit. Uit de cijfers blijkt overduidelijk hoe het zit, rekening 0005 is het dikst, die is van de onderverdieping waar ze de hele dag zijn met zijn zessen. En die geeft hij mij. Rekening 0006 is van de tussen verdieping waar ze slapen en iets minder wonen, en de kleinste, 0007, is van mij. Je ziet het in de zomer enorm oplopen bij de familie beneden, dan gaan de airco's massaal aan. En daarmee lopen de verschillen exponentieel uit elkaar. Bij mijn appartement gaat het verbruik dan juist naar beneden, omdat het toen leeg stond en dat zie je goed op de rekening. Geen twijfel mogelijk. Tijd om Gujral nu eens stevig te confronteren!

Anurag is vice president en heeft autoriteit. We zitten een beetje gniffelend om zijn buro als hij Gujral belt. Hij begint heel beleefd. " Hello Mr. Gujral, I am calling regarding some misunderstanding about the electricity bill of Jacoba....." Maar nog voordat hij klaar is barst het getetter al aan de andere kant de telefoon uit. Gujral schreeuwt en er is geen speld tussen te krijgen. Ik ben een wanbetaler, en natuurlijk is dat de juiste rekening, die is tienmaal zo hoog als wij claimen want mijn zusje heeft hier gelogeerd, betalen zul je en....." En we zijn in India dus de telefoon connectie valt weg. Opnieuw bellen. Zo gaat dat door. Anurag rustig en kalm doch streng, en Gujral steeds gekkere onzin argumenten uitkramend, hij zegt zelfs een heleboel dingen die ons juist ondersteunen als je naar de trends in de rekeningen kijkt. Kortom, hij houdt gewoon vol tegen alle redelijkheid in!
Hij heeft hardstikke goed door dat hij door de mand is gevallen, maar dat is eerverlies en dat trekt hij niet. Die kleuter heeft een succesvol bedrijf in netwerkbekabeling, woont in het Wassenaar van New Delhi, in een gigantisch pand met vier dikke bolides voor de deur en tig man personeel. Wat me verbaast is dat iemand van zijn "kaliber" het bedrog op zo'n kortzichtige en kinderlijke manier aanpakt en volhoudt, ook nog om een bedrag dat gerelateerd aan zijn inkomsten uit de huur ook best meevalt...Door mij de originele (foute) rekening te geven kon ik zo met de klantnummers in de weer en alles ontmaskeren. Hoe zit zo iemand nou verder in elkaar? ik verbaas me gewoon over zijn domheid, dat gelooft hij toch zelf niet?

Maar goed, de zaak loopt dus nog. Het komt erop neer dat hij na 7 telefoontjes bereid was tot een face-to-face gesprek op zijn kantoor. We moeten voor die tijd nog 1 keer naar het electriekbedrijf. Er staat niet expliciet geregistreerd welke rekening bij welke verdieping van het huis hoort en verbruiktrends zijn slechts indirect bewijs. Dat kan alleen geverifieerd door een monteur van het elctriciteits bedrijf, wat ze zaterdag doen, als ik niet thuis ben, en zonder medeweten van Gujral. De meters zitten buiten. Dan komt er een stempel op de rekening van het energie bedrijf dat het ehct mijn rekeing van de tweede verdieping is, en dan hopelijk basta!

Nieuwsgierig naar de laatste status van zijn rekeningen? Op internet kun je bijhouden of zijn "mijn" rekening al betaald is. En misschien ook of die stroom daar al is afgesloten... De inlogcodes zijn perceelnummers heb ik ontdekt en even doorgeredeneerd voor de andere verdiepingen.

Check het zelf! klik HIER. Klik op "Domestic customer", klik op "Accept conditions", en kopieer het nummer erin:

Zijn rekening: New K-nummer: 25410C230005 (bedrag van 16950 Rupiah)
Mijn rekening: New K-nummer: 25410C230007 (bedrag van 660 Rupiah)
De tussenverdieping: 25410C230006

Met dank aan het energiebedrijf voor de prettig beveiligde site!

Bruiloft

In Delhi wordt heftig getrouwd. Soms zijn er wel 30.000 trouwerijen op dezelfde dag. Dat heeft met horoscopen te maken. Die bepalen niet alleen sterk of de partners bij elkaar passen in de "arranged marriages" maar ook de trouwdag. Bepaalde dagen heten "auspicious" te zijn, gunstig qua sterrenstand, en dan is het overal bingo. Je merkt er heel veel van op straat. Aan de andere kant van het parkje voor mijn huis is zo'n open veld waar speciale bruiloftstenten staan: Een grote open ruimte, afgeschermd met kleurige doeken en versieringen van lichtgevende plastic palmbomen, poorten en guirlandes. Alles versierd met bloemen, en beschilderde panelen die me doen denken aan de kermiskramen in Holland. Op de vloer rode tapijten met drukke patronen, met banen van gestrooide rozenblaadjes bij wijze van loper voor de entree. Stoelen ingepakt in stoffen jurken met grote kleurige strikken op de rug, en overal feestverlichting. Er is zelfs een nepvijvertje met fonteinen binnen. Er kunnen honderden mensen in, en langs de zijkanten zijn de buffetten op dat soort aantallen berekend. Ik hoor en zie de eindeloze vuurwerk knallen altijd tot diep in de nacht, de disco muziek van het feest, en ook de toch niet zo zuivere dweilbands als begeleiding van de bruidegom in de feeststoet die aankomt bij de tent. Soms hoor je er wel vijf door elkaar, zwoele ritmes en getrompetter dat aanzwelt en weer afneemt. Maar nog nooit was ik er te gast, en vanavond komt het daar eindelijk van. Er is een Indiase ING-er uit Nederland in Delhi op home leave. Anuj neemt mij en Robbert mee naar het huwelijk van studiegenoten, Kavita en Amit. Het wordt boven verwachting leuk!

Ik onontkoombaar schrijdend in mijn moeizaam gestreken en geplooide rode sari, Robbert in een Indiase pyama, zo lopen we naar het beginpunt van de feeststoet, een halve kilometer van de tent. Zo'n traditionele optocht naar de tent heet "bharat". De band is bezig met opstellen en het versierde paard staat klaar voor de bruidegom die op zich laat wachten. Ze hebben een effectieve manier om de optocht bij te lichten. Houders met elk drie rechtopstaande tl-buizen, die in een lange lijn naast de optocht worden gedragen door jongetjes, steeds een metertje stroomdraad ertussen. Een generator op een kar voorziet in stroom. De band is wel een foto waard. Het is vooral een mix van getaande ervaren trompettermannetjes met wollen mutsen, en kleine jongens in te grote glitterige uniformjasjes. Als ze twee blanken signaleren willen ze meteen op de foto, Robbert heeft een opvallende camera mee. Dus daar ga ik. Op de foto met de bandleider. Op de foto met het vaandel. Op de foto met de hele groep. Op de foto met de jongste. Op de foto met de oudste....Op de...En dan komt de hele Luxmi Band in een kring om me heen staan en toeteren ze me toe met de meest swingende, valsige, gezellige feestmuziek die je je kan voorstellen. Er springen wat meiden uit de groep gasten van de zijkant, die me bij de arm grijpen en omhelzen en ik moet met ze dansen, dansen en dansen, er breekt een spontaan feest uit van jewelste. Het resterende bruiloftspubliek van de kant dringt zich ertussen en wil dansend met me poseren, ik krijg kleine kinderen in de arm gedrukt en het fotograferen houdt niet op. Ik ondervind aan den lijve dat een westerling op je bruiloft een attractie is in India! Ze pakken me gewoon om mijn middel en sleuren me steeds terug. Ik voel me een kruising tussen een stuk speelgoed, het Mariabeeld in een processie, en een filmster. Van de bruidegom nog geen spoor, maar dat vergeten ze compleet en de stoet begint voortijdig te lopen want het feest is goed begonnen. Het verkeer raakt ontregeld. De band heeft de gebruikelijke orde op zijn kop gezet.

De bruidegom is er eindelijk. Hij zit met een onmogelijk zuur gezicht op zijn paard. De stoet voor hem is goed op gang en trekt al swingend naar de bruiloftstent, tl-dragers aan weerszijden. De band is geweldig om naar te kijken. Er is een kleine jongen die verschrikkelijk zijn best doet, de inspanning staat op zijn gezicht te lezen. Zijn baan is om loeihard op de grote trom te slaan die een tweede jongetje voor hem draagt, en hij verricht die taak vol overgave. Hun petten staan scheefgezakt over de oren, er komen slippers onder de te grote gouden pakken uit, en het marcheren is een soort survival of the fittest.

Binnen zijn de buffetten gereed en worden gifkleurige mocktails gepresenteerd want alcohol is er niet bij op bruiloften. We worden aan steeds nieuwe allerbeste vrienden van Anuj voorgesteld. Het bruidspaar zit als twee bange vogeltjes op een kitschbank sip te kijken onder een batterij bouwlampen en ontvangt het kado-defile. Ze zullen de hele avond niets anders doen. Ik vraag her en der waarom zo sip, en het antwoord is steeds dat ze allebei bang zijn voor de toekomst, zij gaat bij de schoonfamilie inwonen en hij verliest zijn vrijheid, geen enkel bruidspaar vindt trouwen leuk. De bruid ziet er schitterend uit, maar haar sari is zo zwaar van de kralen en versieringen dat ze nauwelijks kan bewegen. Alles wordt op film vastgelegd en er is wat consternatie als de eregast verschijnt, Lal Krishna Advani, een oud-minister die in de oppositie zit. Ondertussen is de disco begonnen, Punjabi dansmuziek. Een sprietig meisje van 15 vraagt heel beleefd in perfect Engels of ik meekom. De moeders tantes en zussen op de dansvloer bekommeren zich om mijn sari waarvan het losse eind me hindert, ze proppen en plooien het handig vast. Ik voel me ongemakkelijk want mijn blote taille is nu te zien, ik wil niet het losgeslagen imago van westerse vrouwen bevestigen. Maar bij de andere dames in sari zie je het ook, dus ach....Het dansen is heerlijk op deze muziek, ik ken de Indiase moves en ritmes, en heb veel plezier. Het lijkt of de dames erom vechten om met me te kunnen dansen, ze schaken me weg bij elkaar, maar mijn kersverse vijftienjarige vriendinnetje houdt het eerste recht. Zo tussen de vrouwen voel ik me ook niet opgelaten en "mag" ik me uitleven, ze gaan zelf ook uit hun dak. De grijpgrage kerels proberen het wel, maar die houden we met zijn allen een beetje uit de buurt. Robbert heeft vervelende pech, met pijnlijke blaren in zijn Indiase krulschoenen kan hij de dansvloer echt niet op. Om een uur of elf stopt de muziek en gaat iedereen eten halen. We nemen nog een afscheidsfoto, ze vinden het prachtig als ik de ontbrekende "Dancing Queens" erbij roep om te poseren met ons "Ladies Dancing Team". Doe mij nog maar zo'n bruiloft!

Feestjes

Vandaag is het de 3e donderdag van de maand. Inplaats van de maandelijkse Happyvpro.nl Jan-Primus borrel thuis in Utrecht kan ik hier naar de borrels van de Nederlandse Vereniging New Delhi. Behalve deze borrels organiseren ze nog veel meer: de Sinterklaas middag, Kerstborrel, Oudejaarsfeest, en een spetterend Koninginnebal straks in april. En ze hebben een eigen krantje. Dus na het werk op naar het -voor India- super posh restaurant "Punjabi By Nature" in de wijk Vasant Lok, waar het menu voornamelijk uit grote brokken vlees bestaat. Het begint altijd om 7 uur, ik pik Alexandra op van haar huis en als we binnenkomen is het al echt druk. Het publiek bestaat inderdaad uit Nederlanders, met hier en daar Indiase aanhang. De meesten werken bij de ambassade, of bij een multinational. En de meesten wonen veel langduriger in Delhi dan ik. Iedereen kent elkaar dan ook behoorlijk goed, en er is een levendig roddelcircuit en veel kift. Het is toch wel een heel klein kringetje en lang niet iedereen heeft mijn belangstelling. Wel iedere keer een paar nieuwe gezichten. Vandaag is er een jongen van 2.20 meter die in Leiden heeft gewoond en me plakkerig probeert uit te horen over mij studietijd daar, maar daar heb ik geen zin in. Na een paar uur hebben Alexandra en ik het dan ook wel gezien. We verkassen via een winderige, frisse tuktukrit door de nacht naar een feestje van een kennis van haar.

Yamman is een bekende Indiase zangeres. Het feest is bij haar thuis, en als we binnenkomen breekt er meteen een soort consternatie uit. Dat is altijd wel zo als je als westerling ergens bent. Iedereen wil met je praten en met je op de foto. Er schijnt zelfs een soort dienst te zijn waarbij westerlingen zich kunnen opgeven om tegen betaling naar bruiloften te gaan, het geeft veel status om er blanken bij te hebben op je grote dag. Iedereen kletst graag tegen je aan en je krijgt een lading visitekaartjes, alleen omdat je wit bent. Ook hier komen er meteen allerlei polohelden naar ons toe, en ik draai braaf het verhaaltje af wat ik hier in Delhi doe, waar ik woon, en of ik getrouwd ben en kindvrij. Aditya is er ook en we kletsen lekker met een drankje wat op het balkon onder een enorme lichtende kerstster en met een grote waterpijp, zoals dat hier op feesten hoort.
Maar het grappigste zijn de twee Sikhs. Ze zijn klein en rond en hebben allebei een hoog opgetaste tulband en baardige gezichten, daaraan herken je een "Sikh", iemand die tot de Sikh religie behoort. De meeste Sikhs komen uit de Punjab, in het noorden van India en Pakistan. Er zijn ongeveer 26 miljoen aanhangers, nog geen twee procent van de Indiase bevolking. Op grond van een spartaanse historische traditie van vechten en niet ijdel mogen zijn, knippen Sikhs hun hoofdhaar en baard en snor niet. Ongeknipt haar is bovendien heilig. Vandaar die tulband, daar zit het onder, op een knotje op hun voorhoofd. Er gaat eerst een zwarte doek overheen en dan pas de lange reep stof die de tulband wordt. Ik zie vaak oudere Sikhs die hun lange baard in tweeen splitsen onder de kin en dan de linker haarbos achter hun rechter oor stoppen, en de rechter flats achter hun linker oor. En dan een speciaal "baardnetje" eromheen! De religieuze stroming is in de 16e eeuw geinitieerd door ene Guru Nanak, met waarden van geen alcohol, tabak, verdovende middelen, geen roddel. Geen rituele toestanden als offers, rituele baden, oofddoekjes en verder eerlijk je eigen geld verdienen en geen gebedel. De Sikhs zijn dan ook de handelaars van India en spreken vaak goed Engels. Een andere wat vreemde regel is dat ze niet ongehuwd mogen zijn: dus ook geen non, monnik, kluizenaar worden. En wat heel makkelijk is als je ze serieus wilt aanspreken: ze heten allemaal "Singh" van hun achternaam. Hun voornamen herken je ook gemakkelijk, die eindigen vaak op "-inder": Sukvinder, Jaswinder, of Harjinder, zoals mijn chauffeur. Hun waarden wijken op veel punten af van de standaard Indiase, bijvoorbeeld de gelijkheid van vrouwen en eerlijkheid. Ze zijn vrijer, kunnen dingen relativeren en zitten niet vast in het hokjessysteem. De Sikhs zijn de enigen die ik meemaak in India met echt gevoel voor humor, omdat het kastensysteem er niet zo'n macht heeft en ze in staat zijn zichzelf niet altijd zo bloedserieus te nemen. Ze zijn dan ook veel prettiger in de samenwerking voor ons westerlingen. De twee Sikhs hier zijn ook handelaren, geweest dan. De blauwe meneer Singh heeft een aantal boerderijen en liefhebbert daar wat, hij heeft 30 jaar een succesvol productiebedrijf gehad voor mode, en is in veel westerse landen geweest op zakenreis, ook in Nederland. Hij vertelt dat je daar je ogen uitkijkt, de koeien, het groene land, de huizen, alles is een foto waard. Ik kijk omhoog naar zijn tulband. "Inderdaad. Dat heb ik nou in India ook".

Om 11 uur wordt het diner buffet geserveerd en daarna zijn de gasten in een mum van tijd verdwenen. Ook typisch Indiaas.....

Bedrog III

Ik werk weer eens thuis om behoorlijk informatie van internet te kunnen halen want de snelheid op kantoor bij Nucleus is pet en jpg's binnenhalen is geblokkeerd, dus ook de statistiekplaatjes. En het heeft te maken met mijn geplande tweede bezoekje aan het electriciteitsbedrijf inzake "Electricity-Gate", de oplichtingszaak door mijn huisbaas. Ik zit druk te typen achter deze laptop als ik op de trap door de glazen voordeur de schoonmaaksters zie, vaag door de muggendeur heen allerlei kleurigs. Ze komen niet binnen maar lopen door naar het terras, waar ze blijven staan praten. Ze weten niet dat ik thuis ben, kan me voorstellen dat ze lekker wat teuten in het zonnetje. Maar Angeli, mijn favoriete schoonmaakster en een ontzettend leuke meid, haalt ze naar binnen en ze verdwijnen naar hun respectieveljke taken: een voor de vloer, een voor de badkamers, en een voor het afstoffen, met hartelijk dank aan het kastensysteem dat deze idiote overspecialisatie met zich meebrengt. De stofster is wat ouder en werkt hier pas drie weken, na een lange reeks weggestuurde voorgangsters. Ik werk rustig verder tot ik ineens een hartverscheurend gehuil uit de achterste badkamer hoor komen. Ik kan toch geen woord verstaan dus blijf maar even weg, ik stoor waarschijnlijk meer dan ik kan helpen door te gaan kijken. Maar dan komt Angeli hoofdschuddend en met een frons naar me toe. Ik vraag wat er is, "Kya Hain?" Ze kan het niet uitleggen, maar wel duidelijk maken. Ze stampt met haar blote voet op de vloer, wijst naar beneden en vervolgens naar haar voorhoofd. Wat wil zeggen: "Die van hier beneden zijn gek!" Mijn huisbaas de oplichter en zijn gezin dus. Onsympathiek vind ik ze zeker! Nu het zo zit geef ik de huilende stofster van harte een hele dikke knuffel. Daar is ze blij mee, ze schurkt zich maar eens lekker tegen me aan. Ben ik absoluut tegen alle Indiase regels in menselijk contact met de voetveegklasse...

En dan krijgen we Angeli op haar best. Ze zet een denkbeeldige fles aan de mond waar ze met forse teugen uit drinkt en waggelt als een giechelende dronkeman lallend door de kamer, af en toe naar de vloer wijzend. De stofster krijgt ervan langs met harde schreeuwen en een grote mond, eindigend met een gemene por en een harde duw de deur uit. "Larka" zegt Angeli. Aha, de zoon van de familie. Die verwende snotneus van 18 die de hele dag met zijn gespierde bovenarmen loopt te showen. Type halflang filmsterrenhaar en een blik van "Zie mij eens geweldig zijn". Die met zijn zusje de derde Mercedes in het gezin deelt. De derde Mercedes die iedere ochtend als ik naar kantoor vertrek door de bedienden wordt gewassen. Als je beneden aanbelt met een vraag paradeert moeders lieveling continu langs, de eerste keer in te strak t-shirt, alle volgende keren in zijn blote pronk-bast. Die dus. Stomdronken en het is pas 11.00 uur! Daarom is de stofster volledig overstuur en haar baan kwijt. Ze moet door haar tranen heen om Angeli lachen, maar het huilen houdt niet op. En Angeli gaat door. Ze legt met veel moeite uit dat ze 700 Rupiah (13 Euro) per maand verdient, de wc-dame 400, en de stofster maar 300. Die geldwolven. Volgt een meesterlijke persiflage op mevrouw-beneden, Vanita Gujral, die wij ING-ers unaniem allang het naarste mens van India vinden. Je hoort haar vaak gillen en brullen, van beneden dringt het hier door. Je zal er maar als voetveeg in dienst zijn met haar dronken lievelingetje daarbij. Ze hebben veel lol als ik haar nabauw met veel gescheld en nep-Hindi. Er wordt niet meer schoongemaakt, ze zijn alledrie in rep en roer. Ik vind het best.

Voor ze weggaan vraagt Angeli mijn mobiele nummer. Gujral wil me bellen. Aha. Over de valse electriciteitsrekening die ik weiger te betalen natuurlijk! Hij wordt zenuwachtig. En terecht. Nog vijf dagen voor zijn stroom wordt afgesloten als ik zijn astronomische rekening niet betaal. Die brief van het energiebedrijf kreeg ik vorige week van de schoonmaaksters, met zijn boze rode letters erbij gekalkt. Bij Nucleus -mijn Indiase werkgever- zijn ze op de hoogte. Onze formele grote helper voor India-problemen, Anurag, is woedend over dit verhaal. Die wou Gujral wel eens spreken over zijn praktijken. Dus geef ik het mobiele nummer van Anurag, lekker niet het mijne. Even de oplichter bedriegen, gna gna gna!

Mijn tweede "Gnagnagna" heb ik s'middags bij het energiebedrijf. Lang wachten, eindeloze kastje-muur wandelingen, voordringerijen trotseren, zelfs een uur
wachten omdat ze sluiten voor de lunch, maar dan heb je ook wat. Mijn echte, juiste rekening voor februari, 660 rs! Origineel. Op papier. Met stempel en handtekening, meteen zelf cash betaald. Je ziet ook de "Previous Consumption" als referentie op de rekening. Die reflecteert precies dat het appartement leegstond voor mijn komst in november! En vooral: het juiste referentie nummer voor mijn appartement. Een eigen klantnummer, voor een apart account. Dat niet zal worden afgesloten omwille van wanbetaling want het is helemaal bij tot 1 maart. Mijn correcte mini-rekening heeft Gujral dus zelf betaald in de maanden december en januari. Helaas krijg ik de gegevens voor die maanden niet in handen. Ik zou hem dan die maanden gedocumenteerd cash betalen en daarmee klaar. Anurag gaat ze nog lospeuteren.
Ben benieuwd wat er zal gebeuren. Gujral gaat "mij" oftewel een boze Anurag aan de lijn krijgen. Zal hij dan nog voet bij stuk houden? Worden zijn drie verdiepingen inderdaad afgesloten op 18 februari? O ja, hij kan de hoofdschakelaar omzetten zodat het bij mij ook donker wordt. Maar die zet ik zo terug. Zelf heeft hij zijn eigen rekening informatie die hij al 3 maanden naar mij doorschuift misschien niet eens op papier. Net als de afsluit-waarschuwingsbrief. Misschien weet hij niet eens precies de aangekondigde afsluitdatum! Alle bewijsmaterialen liggen veilig in mijn kluis en staan gescand in de mailbox van Anurag. Als Gujral me persoonlijk aanspreekt zal ik naar waarheid zeggen dat ik februari voor de 2nd floor heb betaald. Het wordt spannend, zondag de 18e!

WORDT VERVOLGD

Valentijnsdag

Het enige wat je er van merkt is dat er op straat rode hartvormige ballonnen verkocht worden bij de bloemenstalletjes. En dat ziet er verder best leuk uit. Maar er zijn hier mensen die er anders over denken. Het stond al een paar dagen eerder dan 14 februari in mijn krant de "Times of India": "Shiv Sainiks burn Valentine's Day cards in the capital. They want a ban on the celebrations." Die paar ballonnen en wat kaartjes? Ik kan me voorstellen dat het niet helemaal spoort met de gangbare gebruiken hier, 99 procent van de huwelijken is een "arranged marriage" tussen twee partners die elkaar een of twee keer hebben ontmoet in de familiekring, en daten is not done. Er zijn op het platteland regelmatig gevallen waar de vader zijn dochter ophangt omdat ze afspraakjes maakte met een jongen, of als dat er maar op lijkt. Vrouwen zijn een economisch goed: Je neemt een vrouw omwille van de bruidsschat en omdat je kinderen moet. Verder heb je er een huishoudster aan. Er is dan ook veel huiselijk geweld. Als bruid trek je namelijk bij je schoonfamilie in en is er goede kans dat je daar als voetveeg wordt behandeld. En af en toe komt de bruidsschat niet door of krijgt een vrouw geen kinderen. Dan volgt er mishandeling of gaat ze levend in brand waar de hele schoonfamilie bijstaat zodat de man opnieuw kan trouwen ("ongelukje in de keuken"). Ik lees het in de krant. Zo'n bruidsschat gaat vaak om enorme bedragen, vergelijkbaar met vijf jaarsalarissen of nieuwe auto's en dat soort dingen. Daarom zijn dochters duur om te hebben, en worden meisjes vaak geaborteerd. Bruidsschat vragen is bij wet verboden maar dat zegt niets over de praktijk.
Op kantoor tracteerde iemand omdat hij een bruid had gevonden. Ik was wel benieuwd hoe dat nou is, hij was wel blij. Hij had haar een keer gesproken en ze leek hem wel ok van karakter, weinig tegen dus doe maar. Ze was nummer vijftien in de rij. Ongeveer zoals wij hier in Delhi een appartement hebben uitgezocht! Maar niet trouwen kan ook niet, met 25 moet je onder de pannen zijn. Voor vrouwen is het al helemaal geen optie: dan moet je bij je ouders blijven wonen of je bent een vogelvrije hoer die wordt uitgekotst.
In dezelfde krant van vandaag staat trouwens een doorbraak gemeld op dit gebied. Er is een commissie die heeft aangeraden om overspel niet meer als misdaad te zien maar als sociaal vergrijp. Er staat nu een straf op van 5 jaar gevangenis plus boetes. Het argument om het te veranderen is dat het huwelijk er niet beter op wordt als je de overspelige in de gevangenis zet - niet dat het in de privesfeer ligt en bovendien een buitensporige strafmaat is.
Maar ik ben nu wel benieuwd geworden wat dat zijn die Shiv Sainiks die Valsntijnskaarten verbranden. Na wat gezoek en navraag kom ik erachter dat het een radicale, rechtse, nationalistische politieke partij is, ook wel Shiv Sena genoemd. En ze hangen de zogenaamde "Hindutva" opinie aan. Hindutva betekent letterlijk "Hindu-heid". Die stroming gaat er simpel gezegd van uit dat India helemaal van en voor Hindu's is, al drieduizend jaar, op basis van een eenzijdig beeld van de Indiase geschiedenis. De Shiv Sainiks nemen daarin als organisatie een extreme positie in en willen alles kwijt wat hier niet thuishoort. Dus ook moslims, westerlingen, en de andere massa's variaties in geloofsrichtingen die je hier hebt, en die hier allemaal al tig eeuwen naast elkaar bestaan, want het Hinduisme kent enorm veel varianten. Er zit nog wel meer achter: de streek Maharashtra waar ze vandaan komen, werd in de jaren '80 overspoeld door hoogopgeleide immigranten uit andere Indiase staten en die kregen de betere posities. Die moesten daar dus ook weg a.u.b!
De Shiv Sainiks doen daar dan ook goed hun best voor: Cricket velden vernielen, bommen in tempels en restaurants plaatsen, anti-moslim geweld, etcetera etcetera. En nu is Valentijnsdag dus een leuke aanleiding. Zou het ze gaan helpen?

Bedrog II

In januari kreeg ik een astronomische electriciteitsrekening gepresenteerd. Ik vermoedde voor het hele pand van mijn huisbaas (drie appartementen) tegen de 5000 Rupiah. Toen ik de huisbaas daarmee confronteerde jokte hij dat hijzelf een veel hogere rekening had en dat het echt zo duur was en ja, dit was echt de rekening voor mijn verdieping. Navraag bij het electriciteitsbedrijf wees uit dat de aparte rekening voor mijn verdieping ook bestaat, die bedraagt 600 Rupiah. Dus ik had gelijk. Hij bedriegt. En om het even in verhouding te zetten: zijn bedrog bedraagt evenveel als een heel riant maandsalaris voor een middenstander in India.

Ik heb er toen voor gekozen verder geen actie meer te nemen, voor mezelf zoveel mogelijk bewijs verzamelen, en af te wachten. Ik ben naar de meters gaan kijken, er zitten er inderdaad drie, waarvan 1 met plakker "2nd Floor". Op de andere zaten geen plakkers, dus ik vermoedde dat dat dan vooral niet de juiste meter zou zijn. Hij zal zijn bedrog bij de voorgaande bewoners ook hebben geprobeerd, die waarschijnlijk de meter wilden checken. Maar de truuk om mijn electriek uit te zetten en te checken welke meter dan niet had gelopen en dus echt de mijne is, die truuk werkte niet. Je kunt de getallen niet zien, op geen van de meters. Dus verder afgewacht zonder Gujral aan te spreken.

En vandaag is er nieuws. Een brief van het electriciteitsbedrijf aan meneer Gujral, mijn huisbaas (op wiens naam de rekening staat). De stroomlevering wordt afgesloten als hij niet betaalt. Dat gebeurt op 18 februari, over tien dagen. Ik krijg het papier van de schoonmaakster overhandigd en er staat met grote letters Ms JACOBA PL MAKE PAYMNT IMMDTLY! opgekalkt door de huisbaas. En nog een dag later krijg ik de rekening voor februari, die nu over drie maanden gaat en inmiddels over de 16.000 Rupiah bedraagt, dat is tegen de 400 Euro.

Hij houdt dus stug vol. Terwijl hij kan weten dat ik makkelijk achter de waarheid kom, en ook dat ik aankondigde naar het electriciteitsbedrijf te gaan voor navraag. Is hij nou zo dom? Maar ik ga niet zelf ruzie met hem maken. Tenslotte moet ik hier nog een poosje wonen want verhuizen is geen optie. Dus wil ik geen oorlog met iemand die mijn huissleutel heeft en onder me woont. Ik pak dus de hele papierbende bij elkaar, schrijf helder op wat er gaande is en overhandig de hele zaak aan Nucleus, waar ik werk, die hier in India "my company" zijn. Laat er maar een paar sterke mannen op afgaan onder het mom van "My company does not want tot pay faulty bills". Nucleus reageert meteen betrokken en zal contact opnemen met de business manager van het electriekbedrijf om de juiste rekening op papier in handen te krijgen. En te zorgen dat die goed betaald is. En daarna een hartig woordje met Gujral spreken...Ik moet er maar op vertrouwen dat dat op tijd gebeurt, want ook bij Nucleus is er burokratie en werkt niet alles even snel effectief....dus:

WORDT VERVOLGD

LG!

LG. "Life's Good". Luxury Goods. Lovely Gadgets. Lekker Goedkoop. Wat zou het nou betekenen? Ik weet het niet en het kan me niet schelen ook. Ik weet dat het een bedrijf voor consumer goods is, en ze maken erg hippe en "smart" telefoontjes. Maar ik ken het vooral als het merk van mijn prachtige wasmachine hier in India. Het gaat om een groot grijs monster van zachtplastic, een bovenlader met los deksel. Er zit een echte stekker aan en een slang die aan een kraantje in de muur zit. Bovendien, laatst zag ik bij een quiz op tv een blije mevrouw die precies zo'n modelletje had gewonnen. Dus het zal best een puik dingetje zijn. Programma kiezen, "klik" aanzetten en een betere is er niet...toch? Zo simpel kan het zijn. Hahaha!

1- Stop de was in de machine. Gooi er poeder bij en zet de "Water-selector" op "Wash". Zet ook de "Drain-selector" op "Wash" Het water vult zo het wasvak en niet de centrifuge, en de machine loopt niet leeg.

2- Zet de kraan aan. Je wilt warm wassen? Dan zelf een paar emmertjes heet erin gooien uit de keukenboiler.

3- Blijf er tien minuten naast staan wachten om de kraan te sluiten als het wasvak vol water staat. Doe je dat niet, dan blijft hij doorstromen en laat net zoveel water weglopen als erin komt, zodat het nivo gelijk blijft. Maar dan spoelt wel al je zeep door!

4- Nu heb je dus een wasmachine vol water, was en zeep. Tijd om hem aan te zetten. Doe de stekker erin want een aan- en uitknop is er niet. Nu gaat er ergens op de bodem met veel bombarie een uitstekende ribbel wervelen, die de was doorelkaar husselt. Er klinkt een angstaanjagend tijdbommen getik en het gaat allemaal hoopgevend schuimen. Filmpje! Met de "Washtimer" kies je hoe lang dat moet doorgaan. Maximum optie: 10 minuten. Wil je langer wassen, dan opnieuw de timer zetten! Dus een beetje in de buurt blijven voor als het proces stokt.

Nu wordt het ingewikkeld. Je wilt de was gaan uitspoelen!

5- Zet de "Drainselector" op "Drain" en het water loopt weg. Een compacte prop van reddeloos in de knoop gedraaide mouwen en broekspijpen blijft op de bodem achter. Haal deze met het nodige geweld uit de knoop en stop wat erin past in de centrifuge.
Zet de "Waterselector" op "Spinner" en draai de kraan weer open. Het water loopt nu in de centrifuge en niet meer in het wasvak. Zet de "Spintimer" op de gewenste tijd (maximaal vijf minuten). Als je de centrifugeklep dichtdoet begint het centrifugeren met erdoorstromend water, wat neerkomt op spoelen. Herhaal dit proces met een paar centrifugeladingen tot de hele was aan de beurt is geweest.

6- Kraan uit, lading voor lading droogcentrifugeren en schoon is uw garderobe!

Ehh nou...Nee. Helaas blijkt elke keer opnieuw dat de was door het spoelend centrifugeren grote bruine roestvlekken oploopt. Hoe en waardoor is niet duidelijk, maar zonder die centrifuge spoelbeurt blijft het "schoon". Dus punt 5 -het spoelen- moet even aangepast: Laat een grote teil vol water lopen. Neem de was uit de machine en doe het erbij in de teil. Doe een schort voor, stroop je mouwen op..... neem een uurtje de tijd en spoel alles bij het aanrecht driemaal tot het water zeepvrij blijft. Het resultaat van de LG is verbluffend schoon!



Maar er is nog meer goed nieuws voor de Indiase huisvrouw. Bij een winkel in Sarojini Nagar hebben we de verniewde LG "IntelloWash" gesignaleerd. Met glim op de knoppen. En een heus kijkraampje!