Bruiloft

In Delhi wordt heftig getrouwd. Soms zijn er wel 30.000 trouwerijen op dezelfde dag. Dat heeft met horoscopen te maken. Die bepalen niet alleen sterk of de partners bij elkaar passen in de "arranged marriages" maar ook de trouwdag. Bepaalde dagen heten "auspicious" te zijn, gunstig qua sterrenstand, en dan is het overal bingo. Je merkt er heel veel van op straat. Aan de andere kant van het parkje voor mijn huis is zo'n open veld waar speciale bruiloftstenten staan: Een grote open ruimte, afgeschermd met kleurige doeken en versieringen van lichtgevende plastic palmbomen, poorten en guirlandes. Alles versierd met bloemen, en beschilderde panelen die me doen denken aan de kermiskramen in Holland. Op de vloer rode tapijten met drukke patronen, met banen van gestrooide rozenblaadjes bij wijze van loper voor de entree. Stoelen ingepakt in stoffen jurken met grote kleurige strikken op de rug, en overal feestverlichting. Er is zelfs een nepvijvertje met fonteinen binnen. Er kunnen honderden mensen in, en langs de zijkanten zijn de buffetten op dat soort aantallen berekend. Ik hoor en zie de eindeloze vuurwerk knallen altijd tot diep in de nacht, de disco muziek van het feest, en ook de toch niet zo zuivere dweilbands als begeleiding van de bruidegom in de feeststoet die aankomt bij de tent. Soms hoor je er wel vijf door elkaar, zwoele ritmes en getrompetter dat aanzwelt en weer afneemt. Maar nog nooit was ik er te gast, en vanavond komt het daar eindelijk van. Er is een Indiase ING-er uit Nederland in Delhi op home leave. Anuj neemt mij en Robbert mee naar het huwelijk van studiegenoten, Kavita en Amit. Het wordt boven verwachting leuk!

Ik onontkoombaar schrijdend in mijn moeizaam gestreken en geplooide rode sari, Robbert in een Indiase pyama, zo lopen we naar het beginpunt van de feeststoet, een halve kilometer van de tent. Zo'n traditionele optocht naar de tent heet "bharat". De band is bezig met opstellen en het versierde paard staat klaar voor de bruidegom die op zich laat wachten. Ze hebben een effectieve manier om de optocht bij te lichten. Houders met elk drie rechtopstaande tl-buizen, die in een lange lijn naast de optocht worden gedragen door jongetjes, steeds een metertje stroomdraad ertussen. Een generator op een kar voorziet in stroom. De band is wel een foto waard. Het is vooral een mix van getaande ervaren trompettermannetjes met wollen mutsen, en kleine jongens in te grote glitterige uniformjasjes. Als ze twee blanken signaleren willen ze meteen op de foto, Robbert heeft een opvallende camera mee. Dus daar ga ik. Op de foto met de bandleider. Op de foto met het vaandel. Op de foto met de hele groep. Op de foto met de jongste. Op de foto met de oudste....Op de...En dan komt de hele Luxmi Band in een kring om me heen staan en toeteren ze me toe met de meest swingende, valsige, gezellige feestmuziek die je je kan voorstellen. Er springen wat meiden uit de groep gasten van de zijkant, die me bij de arm grijpen en omhelzen en ik moet met ze dansen, dansen en dansen, er breekt een spontaan feest uit van jewelste. Het resterende bruiloftspubliek van de kant dringt zich ertussen en wil dansend met me poseren, ik krijg kleine kinderen in de arm gedrukt en het fotograferen houdt niet op. Ik ondervind aan den lijve dat een westerling op je bruiloft een attractie is in India! Ze pakken me gewoon om mijn middel en sleuren me steeds terug. Ik voel me een kruising tussen een stuk speelgoed, het Mariabeeld in een processie, en een filmster. Van de bruidegom nog geen spoor, maar dat vergeten ze compleet en de stoet begint voortijdig te lopen want het feest is goed begonnen. Het verkeer raakt ontregeld. De band heeft de gebruikelijke orde op zijn kop gezet.

De bruidegom is er eindelijk. Hij zit met een onmogelijk zuur gezicht op zijn paard. De stoet voor hem is goed op gang en trekt al swingend naar de bruiloftstent, tl-dragers aan weerszijden. De band is geweldig om naar te kijken. Er is een kleine jongen die verschrikkelijk zijn best doet, de inspanning staat op zijn gezicht te lezen. Zijn baan is om loeihard op de grote trom te slaan die een tweede jongetje voor hem draagt, en hij verricht die taak vol overgave. Hun petten staan scheefgezakt over de oren, er komen slippers onder de te grote gouden pakken uit, en het marcheren is een soort survival of the fittest.

Binnen zijn de buffetten gereed en worden gifkleurige mocktails gepresenteerd want alcohol is er niet bij op bruiloften. We worden aan steeds nieuwe allerbeste vrienden van Anuj voorgesteld. Het bruidspaar zit als twee bange vogeltjes op een kitschbank sip te kijken onder een batterij bouwlampen en ontvangt het kado-defile. Ze zullen de hele avond niets anders doen. Ik vraag her en der waarom zo sip, en het antwoord is steeds dat ze allebei bang zijn voor de toekomst, zij gaat bij de schoonfamilie inwonen en hij verliest zijn vrijheid, geen enkel bruidspaar vindt trouwen leuk. De bruid ziet er schitterend uit, maar haar sari is zo zwaar van de kralen en versieringen dat ze nauwelijks kan bewegen. Alles wordt op film vastgelegd en er is wat consternatie als de eregast verschijnt, Lal Krishna Advani, een oud-minister die in de oppositie zit. Ondertussen is de disco begonnen, Punjabi dansmuziek. Een sprietig meisje van 15 vraagt heel beleefd in perfect Engels of ik meekom. De moeders tantes en zussen op de dansvloer bekommeren zich om mijn sari waarvan het losse eind me hindert, ze proppen en plooien het handig vast. Ik voel me ongemakkelijk want mijn blote taille is nu te zien, ik wil niet het losgeslagen imago van westerse vrouwen bevestigen. Maar bij de andere dames in sari zie je het ook, dus ach....Het dansen is heerlijk op deze muziek, ik ken de Indiase moves en ritmes, en heb veel plezier. Het lijkt of de dames erom vechten om met me te kunnen dansen, ze schaken me weg bij elkaar, maar mijn kersverse vijftienjarige vriendinnetje houdt het eerste recht. Zo tussen de vrouwen voel ik me ook niet opgelaten en "mag" ik me uitleven, ze gaan zelf ook uit hun dak. De grijpgrage kerels proberen het wel, maar die houden we met zijn allen een beetje uit de buurt. Robbert heeft vervelende pech, met pijnlijke blaren in zijn Indiase krulschoenen kan hij de dansvloer echt niet op. Om een uur of elf stopt de muziek en gaat iedereen eten halen. We nemen nog een afscheidsfoto, ze vinden het prachtig als ik de ontbrekende "Dancing Queens" erbij roep om te poseren met ons "Ladies Dancing Team". Doe mij nog maar zo'n bruiloft!