Feestjes

Vandaag is het de 3e donderdag van de maand. Inplaats van de maandelijkse Happyvpro.nl Jan-Primus borrel thuis in Utrecht kan ik hier naar de borrels van de Nederlandse Vereniging New Delhi. Behalve deze borrels organiseren ze nog veel meer: de Sinterklaas middag, Kerstborrel, Oudejaarsfeest, en een spetterend Koninginnebal straks in april. En ze hebben een eigen krantje. Dus na het werk op naar het -voor India- super posh restaurant "Punjabi By Nature" in de wijk Vasant Lok, waar het menu voornamelijk uit grote brokken vlees bestaat. Het begint altijd om 7 uur, ik pik Alexandra op van haar huis en als we binnenkomen is het al echt druk. Het publiek bestaat inderdaad uit Nederlanders, met hier en daar Indiase aanhang. De meesten werken bij de ambassade, of bij een multinational. En de meesten wonen veel langduriger in Delhi dan ik. Iedereen kent elkaar dan ook behoorlijk goed, en er is een levendig roddelcircuit en veel kift. Het is toch wel een heel klein kringetje en lang niet iedereen heeft mijn belangstelling. Wel iedere keer een paar nieuwe gezichten. Vandaag is er een jongen van 2.20 meter die in Leiden heeft gewoond en me plakkerig probeert uit te horen over mij studietijd daar, maar daar heb ik geen zin in. Na een paar uur hebben Alexandra en ik het dan ook wel gezien. We verkassen via een winderige, frisse tuktukrit door de nacht naar een feestje van een kennis van haar.

Yamman is een bekende Indiase zangeres. Het feest is bij haar thuis, en als we binnenkomen breekt er meteen een soort consternatie uit. Dat is altijd wel zo als je als westerling ergens bent. Iedereen wil met je praten en met je op de foto. Er schijnt zelfs een soort dienst te zijn waarbij westerlingen zich kunnen opgeven om tegen betaling naar bruiloften te gaan, het geeft veel status om er blanken bij te hebben op je grote dag. Iedereen kletst graag tegen je aan en je krijgt een lading visitekaartjes, alleen omdat je wit bent. Ook hier komen er meteen allerlei polohelden naar ons toe, en ik draai braaf het verhaaltje af wat ik hier in Delhi doe, waar ik woon, en of ik getrouwd ben en kindvrij. Aditya is er ook en we kletsen lekker met een drankje wat op het balkon onder een enorme lichtende kerstster en met een grote waterpijp, zoals dat hier op feesten hoort.
Maar het grappigste zijn de twee Sikhs. Ze zijn klein en rond en hebben allebei een hoog opgetaste tulband en baardige gezichten, daaraan herken je een "Sikh", iemand die tot de Sikh religie behoort. De meeste Sikhs komen uit de Punjab, in het noorden van India en Pakistan. Er zijn ongeveer 26 miljoen aanhangers, nog geen twee procent van de Indiase bevolking. Op grond van een spartaanse historische traditie van vechten en niet ijdel mogen zijn, knippen Sikhs hun hoofdhaar en baard en snor niet. Ongeknipt haar is bovendien heilig. Vandaar die tulband, daar zit het onder, op een knotje op hun voorhoofd. Er gaat eerst een zwarte doek overheen en dan pas de lange reep stof die de tulband wordt. Ik zie vaak oudere Sikhs die hun lange baard in tweeen splitsen onder de kin en dan de linker haarbos achter hun rechter oor stoppen, en de rechter flats achter hun linker oor. En dan een speciaal "baardnetje" eromheen! De religieuze stroming is in de 16e eeuw geinitieerd door ene Guru Nanak, met waarden van geen alcohol, tabak, verdovende middelen, geen roddel. Geen rituele toestanden als offers, rituele baden, oofddoekjes en verder eerlijk je eigen geld verdienen en geen gebedel. De Sikhs zijn dan ook de handelaars van India en spreken vaak goed Engels. Een andere wat vreemde regel is dat ze niet ongehuwd mogen zijn: dus ook geen non, monnik, kluizenaar worden. En wat heel makkelijk is als je ze serieus wilt aanspreken: ze heten allemaal "Singh" van hun achternaam. Hun voornamen herken je ook gemakkelijk, die eindigen vaak op "-inder": Sukvinder, Jaswinder, of Harjinder, zoals mijn chauffeur. Hun waarden wijken op veel punten af van de standaard Indiase, bijvoorbeeld de gelijkheid van vrouwen en eerlijkheid. Ze zijn vrijer, kunnen dingen relativeren en zitten niet vast in het hokjessysteem. De Sikhs zijn de enigen die ik meemaak in India met echt gevoel voor humor, omdat het kastensysteem er niet zo'n macht heeft en ze in staat zijn zichzelf niet altijd zo bloedserieus te nemen. Ze zijn dan ook veel prettiger in de samenwerking voor ons westerlingen. De twee Sikhs hier zijn ook handelaren, geweest dan. De blauwe meneer Singh heeft een aantal boerderijen en liefhebbert daar wat, hij heeft 30 jaar een succesvol productiebedrijf gehad voor mode, en is in veel westerse landen geweest op zakenreis, ook in Nederland. Hij vertelt dat je daar je ogen uitkijkt, de koeien, het groene land, de huizen, alles is een foto waard. Ik kijk omhoog naar zijn tulband. "Inderdaad. Dat heb ik nou in India ook".

Om 11 uur wordt het diner buffet geserveerd en daarna zijn de gasten in een mum van tijd verdwenen. Ook typisch Indiaas.....