Vervoer

New Delhi is 50 bij 50 kilometer groot, en bestaat uit een aaneenrijging van woonwijken die tussen oorspronkelijke omliggende dorpen zijn gebouwd. Ze noemen ze "Colonies". Die zijn met snelwegen verbonden. Een echt centrum is er niet, wel een oud stadshart waar je liever niet komt door de viezigheid en chaos. Je eigen auto, treinen, bussen, taxi's, trams, metro's...allemaal handig als je in een vreemde stad van A naar B moet. Niet dus. In New Delhi zijn al deze opties eigenlijk niet bruikbaar als je tenminste veilig wilt aankomen. Aankomen op kantoor bijvoorbeeld. Het kantoor is in Noida, een plaats tegen Delhi aan gelegen waar je niet kunt wonen als westerling wegens criminaliteit en de desolate omgeving. Dus ik woon in Zuid Delhi, in een nettere (lees: veiliger) wijk. Met een hek er omheen en voor ieder huis een poppenkast met een wachter erin. Maar het kantoor in Noida ligt in de staat Uttar Pradesh, net over de river Yamuna, op twintig kilometer afstand van mijn wijk, en die staatsgrens is onoverkomelijk. Taxies beginnen er niet aan om naar Noida te rijden, dat is te duur in de belasting. Bussen ook niet, er is een ruzie aan de gang tussen de verschillende autoriteiten over de belasting, en dan nog: tussen honderden grijpgrage Indiase mannen geplet worden als westerse vrouw in zo'n bus is niet aan te raden als je fris, op tijd, en zonder kleerscheuren op kantoor wilt komen. Maar er zijn ook nog "auto-riksja's". Meer een soort kermis-attracties, bromfietsen op drie wielen met een gezellig tweezitsbankje achterin, en een grote gele kap eroverheen. ze zijn heel handig en wendbaar in het chaotische verkeer van New Delhi, waar koeien, fietsers, vrachtauto's, bussen, fietsriksja's, handkarren, en alle mogelijke tussenvormen dwars door elkaar rijden op de snelweg. Je kunt altijd en overal wel een autoriksja aanhouden voor de relatief lange afstanden binnen New Delhi. Maar dan wel praten als Brugman om een redelijke prijs te krijgen want je bent een wandelende portemonnee voor riksjarijders. Tienmaal de standaard vragen is geen uitzondering. Hen vragen de meter aan te zetten is al helemaal kansloos. Maar als je er inzit beleef je wel wat: het hobbelt heerlijk rustig overal tussendoor en je zit buiten maar toch beschermd. In de files word je in dieseldampen gesmoord, maar je ziet veel en bent er snel en goedkoop, zolang je niet de stad uit hoeft.
Een ander aspect van vervoer is de veiligheid. Niet de verkeersveiligheid, maar je eigen veiligheid als je met een taxi mee gaat. Na zonsondergang kunnen vrouwen dat niet doen. De kranten staan dagelijks vol verkrachtingen en ontvoeringen en als westerse ben je een extra lekkere prooi. Er worden steeds nieuwe gangs opgepakt die tientallen mensen hebben laten verdwijnen, om geld, via de taxitruuk. Maar een huurauto dan, en zelf rijden? Je kunt hier geen auto zonder chauffeur huren, en in deze verkeerschaos wil je dat ook absoluut niet. Geen westerling die zelf rijdt. Dus een huurauto met chauffeur is de enige optie die overblijft. Het is wel duur, dus dat doe je niet voor ieder wissewasje.
Als je tenminste een betrouwbare vindt, want er zijn er die er s'nachts de brui aan geven en naar huis rijden en je achterlaten waar je bent. Of ze scheten, boeren, stinken, spreken geen Engels, kennen de weg niet, of proberen je te versieren. Maar gelukkig hebben we nu een goeie vaste driver die ik Harry noem. Harjinder Singh is een Sikh met iedere dag een verse felgekleurde tulband, die ik iedere ochtend tussen de palmtakken door zie schemeren beneden op straat, vanaf mijn dakterras. Harjinder spreekt Engels, heeft blauwe ogen, is schoon en altijd op tijd.