Surajgarh deel II

Na een paar bochten door het stadje staan we voor de poort van het paleisje. Die is groot en dicht, en zit eigenlijk op een rare plaats, een beetje verstopt in een achteraf straatje. Maar als hij opengaat is het toch wel een vorstelijke ontvangst. Er komen allerlei bedienden aangesneld die de bagage uit de auto laden en ons blij toelachen. We gaan de grote hoofdingang door en staan in een enorme hal waar Aditya al op ons wacht. Er hangen portretten van voorouders, en ook de recente portretten van de huidige koninklijke familie staan tentoongesteld. Het is echt een soort hotellobby, met luie stoelen en salontafels. Dat is ook terecht, want wij zijn nu wel privegasten maar een groot deel van het paleisje wordt inderdaad als hotel gebruikt. We worden voorgesteld aan de nieuwe hotelmanager en aan Lila, die al jaren hoofd van de huishouding is. Dan worden we naar onze kamer gebracht, helemaal boven in het paleisje met een eigen dakterras en uitzicht over de stad, met een schitterende roze zonsondergang. We kijken ook neer op de centrale binnenplaats, waar ze al bezig zijn het buffet voor het avondeten op te stellen. De bedienden maken er twee vuren aan in grote ijzeren bakken, en we borrelen met hapjes en een wijntje tot de muziek gaat beginnen. Vanavond is er namelijk een plaatselijke troubadour die voor de gasten zal optreden, die hoort bij de hofhouding. De hotelgasten komen er ook geleidelijk bij zitten en dan gaat het concert van start. Er zijn vier muzikanten. Twee zusjes van zo'n beetje tien en acht jaar oud zingen, er is een jongen met een trommel, en een oudere man die een eigenaardig strijkinstrument bespeelt. Het ziet er zelfgemaakt uit, en is kleurig beschilderd. Een grote kalebas van bijna dertig centimeter die de klankkast vormt en een lange steel heeft, met zeven heel dunne metalen snaren bespannen, die hij niet bespeelt. Er is daarnaast ook een dikke darmsnaar die een beetje scheef naast de steel van het
instrument loopt. Met de duim van de rechterhand bepaalt hij de toon van die snaar, terwijl de linkerhand strijkt. Op die ene snaar speelt hij haarzuiver een prachtige melodie, oosters en melancholisch. De metalen snaren gonzen een beetje mee als ondertoon. Ik hoor nog ergens tamboerijnbellen klepperen, maar kan niet goed zien wie dat doet want ze zitten tussen de zuilen, en niet iedereen is goed in beeld. Maar dan ontdek ik dat de bellen aan de strijkstok vast zitten en dat het ritme van het strijken ze laat klinken! Het repertoire bestaat uit epische teksten uit deze streek en de taal kan niet worden verstaan door het hier aanwezige Indiase publiek. Dan staat het kleinste van de meisjes op en begint als een wervelwind te dansen, met heupbewegingen en helemaal stipt in het ritme. Haar kleurige klederdracht zwiert om haar heen en benadrukt de bewegingen nog extra. Ze komt ineens naar me toe en ik moet ook. Dus ik trap mijn schoenen uit en doe zo goed als ik kan met haar mee op blote voeten, en het is geen gemakkelijk dansje! Er komt nog een andere artiest van het huis, die heel mooi de geschiedenis van de koninklijke familie vertelt, van Alexander de Grote, hoe diens Indiase expeditie hier door voorvader Polus werd gestopt. Hij spreekt Hindi maar je kunt aan alles horen en zien dat hij een goed verteller is, zijn dictie is melodisch en mooi, een soort muziek ondersteund door zijn gebaren. Iedereen is een half uur aan zijn mond gekluisterd en ze willen meer als hij klaar is. Er wordt een buffet geserveerd als avondmaal en we praten nog lang na met wijn bij het vuur. We zitten onder een sterrenhemel die lijkt op een donkerblauw langwerpig laken met gouden stipjes, dat boven de binnenplaats is gespannen. En dan vertrek ik naar de bovenste kamer van het paleisje om te gaan slapen...