Terug in Delhi

Het afscheid op Schiphol valt me niet gemakkelijk, maar met een koffer vol oude kaas, speculaasbrokken, ontbijtspekjes, en wat kilootjes tassensamples die ik voor Alexandra uit Nederland vervoer kom ik mooi op schema aan op Indira Gandhi International Airport in New Delhi tegen twaalf uur s'nachts. Mijn zus Christien zit in een andere vlucht die over een uurtje hier landt en de afspraak is dat ik op haar wacht en we samen met Harjinder (de chauffeur) naar huis rijden. Ze komt een paar weekjes bij me in India logeren als vakantie en ik heb wat vrije dagen opgenomen om er samen iets leuks van te maken. Ik ga niet door de douane, maar wacht bij de poort waar je de bagage ophaalt, zodat we elkaar niet kunnen mislopen. maar na twee uur is haar vlucht er nog niet. En na drie uur nog steeds niet. Ik bel dus Harjinder maar niet om ons te halen want dat kan nog meer uitlopen en dan is een prepaid taxi goedkoper en handiger. Maar nergens is vlucht informatie hier, geen borden, niets. Ook de mannetjes die voor het verstrekken van info aan reizigers achter een computer zijn geplaatst weten niks want ze weten niet hoe het infosysteem werkt. Het enige dat erop zit is naar Noud te bellen die het thuis op een website met wereldwijde vluchtgegevens kan nakijken. Maar mijn Nederlandse telefoon batterij is bijna leeg en de Indiase telefoon heeft niet genoeg saldo om NL te bellen. Het is al tegen vieren als Noud me kort belt en vertelt dat de vlucht BA 143 is ge-redirect naar Bombay, en ik eigenlijk wel naar huis kan. Hij heeft gelukkig mama ook op de hoogte gesteld. Naar huis ja, dat kan ik nou juist niet omdat het levensgevaarlijk is in Delhi om vier uur s'nachts te gaan reizen, laat staan met een taxi. Een oudere Indiase dame achter een loket verbiedt het me ook ronduit als ik naar dat soort opties bij haar informeer. Daar sta ik dan met mijn bagage op een verlaten vliegveld waar uitsluitend landerig Indiaas mannelijk personeel rondhangt, met alleen rijen vaste stoeltjes om me op te houden. Niks lekker in een cafeetje zitten met een bakje koffie om de tijd te doden. En het is nog koud ook! Ik erger me dan ook behoorlijk aan de prachtige toeristische reclameborden met de slogan "Incredible India". "Incredibly achterlijk! Yes madam please!" mopper ik hardop.
En dan is Sushma er. Sushma was er al een hele poos, want ze zat in hetzelfde vliegtuig als ik. Ze zit met haar voeten op de koffer te lezen en voelt zich beter op haar gemak met mijn gezelschap in deze nare omgeving. Ze is een hindustaanse juriste uit Rotterdam die een paar weekjes in Delhi gaat logeren op vakantie, bij Indiase kennissen van kennissen van haar ouders. Een bijzonder leuk en pittig meisje, we kletsen zomaar honderduit en de nacht vliegt om. Sushma kan door haar gastfamilie nu niet worden opgehaald wegens het gevaar om in de nacht te reizen door Delhi. Haar gastgezin komt pas om zeven uur met de auto hier, als het licht wordt. We spreken af dat we nog wel wat gaan ondernemen met haar erbij, want ze snakt er nu al naar om aan haar al te beschermende gastgezin te ontsnappen. Uiteindelijk neem ik bij daglicht een prepaid taxi en rijd naar huis, waar ik de dag uitrustend doorbreng. Gek, een tweede huis dat op me wacht, en toch is het helemaal mijn huis, ik voel me er meteen weer thuis. Ik lees op internet dat Christien vanavond om 21.30 zal landen maar ik moet weer uren wachten op het vliegveld en pas om 3.00 uur deze nacht zijn we samen thuis. Dat waren 26 uren vertraging! Christien is door British Airways vlot en professioneel naar een vijfsterren hotel gebracht in Bombay waar ze een dagje heeft uitgerust en genoten van de luxe, en ze heeft er gelukkig dus minder onder geleden dan ik. Zo'n lekker bedje heeft ze dan ook wel verdiend na 15 uur rondcirkelen! De krant van vandaag onthult waarom het allemaal zo loopt. Er is sinds jaar en dag nachtelijke mist gedurende het hele winterseizoen in Delhi, en dan kan er in principe niet geland worden. Ze hebben niet de navigatie capaciteiten en apparatuur hier. Dus het is nog veel erger geweest. Al dagenlang eindeloze chaos en oproer van gestrande reizigers en rellen op Indira Gandhi International Airport. Dat is nog maar net opgelost en mijn vlucht was de eerste -en de laatste- die even kon landen. Kennelijk geen reden om zoiets als informatieverstrekking aan reizigers te hebben uitgevonden door de jaren heen, of een koffiestandje voor bij het wachten. Incredible India is en blijft een derdewereld land.