Naar de Maharaja - deel I

De locatie was wel passend: tijdens de high-tea in het Imperial zaten we uit te rusten van een uitputtende shop escapade. Alexandra werd gebeld door haar vriend de Maharaja van Kangra, die suggereerde dat we samen maar een trein moesten pakken en naar hem toe komen in zijn winterpaleisje. Nou gaat die trein 1 per dag en komt om 4 uur s’nachts aan, en dat wisten we niet eens zeker. Dus het werd een huur-autootje met chauffeur.
Ik heb de Maharaja pas een keer ontmoet bij de kerstborrel van de Nederlandse Vereniging. Afgelopen donderdag heb ik ruim een uur met hem zitten praten. Een gemoedelijke aardige man die eruit ziet zoals je van een maharaja mag verwachten: met een soort fez op en een grijs Indiaas pak met een recht Chinees kraagje, en een opvallende gouden ring aan de pink. Een echte heer die voortreffelijk Engels spreekt met een sjiek accent en door bijna alle landen van Europa heeft gereisd.

Het is de eerste keer dat ik echt de stad uit kom voor een tocht ver buiten New Delhi, een autoreis van viereneenhalf uur naar Surajgarh. En iedere minuut van de rit is interessant en leuk. Om te beginnen is het verkeer in India altijd leuk, alleen al om de talloze rare zaken die je op straat ziet hobbelen en de gezellig beschilderde achterkanten van de vrachtwagens waar je achter rijdt. Maar als we Rajastan bereiken wordt ook het landschap prachtig. De mosterdplanten beginnen op te komen en kleuren het landschap schitterend helder-groen. Her en der staan kale bomen die door kamelen consequent zijn geknot, ze eten de blaadjes netjes weg. De weg zit vol gaten en het rijden vergt veel opletten en alert zijn voor overstekende wandelaars en loslopend vee. Maar het belet de chauffeur niet om er flink de vaart in te zetten. Hij moet ook oppassen voor extra langzaam ander verkeer. Grote houten vrachtkarren die gemakkelijk de hele wegbreedte in beslag nemen. Eigenlijk zijn het meer rijdende hooibergen, ze bestaan uit vier hoekpalen met daartussen doek gespannen, en zijn gevuld met gras. De wagens worden getrokken door slaperig aandoende kamelen, die er op hun dooie gemakje voor wandelen. Van achteren kijk je onder de as van de kar door en zie je de kalme elegante pantoffelgang van de kamelenvoetjes eronderdoor.

We komen door kleine dorpjes en die zijn nog rommeliger en geimproviseerder dan de rommeligste wijken van Delhi. Je kijkt in allerlei winkeltjes, en kapperszaakjes, het wemelt van de mensen op straat die lopen te sjouwen, of juist voor zich uit zitten te staren op een boomstam. Je ziet allerlei handelswaar opgesteld in en voor de open winkeltjes. Rijen autobanden, bedden onderdelen, je kan het zo gek niet bedenken of je ziet het, er staan ook rijen grote witmetalen potten, die je kent van foto's waar ze door de vrouwen in Rajastan op het hoofd worden gedragen. Er loopt allelei vee los rond, (koeien waren we in Delhi al wel gewend) maar hier lopen ook varkens, muildieren, ezeltjes met zware lasten op de rug, geitjes, en natuurlijk veel kamelen! Het laatste stuk van de route gaat over een weg die beduidend beter is, mooi nieuw glad asfalt. Later zal blijken hoe dat komt: de maharaja maakt van delen van zijn paleizen hotelkamers, en gasten uit Delhi moeten hem dus goed en comfortabel kunnen bereiken. Een beetje invloed uitoefenen bij het ministerie helpt een maharaja in India nog gewoon om die asfaltlaag te regelen. Mijn achterwerk is er wel blij mee. En dan ineens....rijden we de stad Surajgarh binnen. Ik kijk uit naar het paleis!